1- گروه زیستشناسی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران 2- گروه زیستشناسی، واحد علوم و تحقیقات تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ، eidi@srbiau.ac.ir 3- گروه فیزیولوژی، مرکز تحقیقات علوم و اعصاب، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
چکیده: (5638 مشاهده)
چکیده
زمینه و هدف: وابستگی به مرفین تمایل به مصرف دارو است که از اثرات مثبت پاداش مصرف دارو و اثرات منفی سندرم ترک همراه با قطع مصرف دارو نتیجه میشود. هدف از این تحقیق بررسی اثر عصاره اتانولی گیاه نعناع فلفلی بر اکتساب، بیان تحمل و وابستگی به مرفین در موش کوچک آزمایشگاهی بود.
روش بررسی: این مطالعه تجربی بر روی 75 سر موش نژاد NMRI در 15 گروه 5 تایی آزمایشی انجام شد. در گروههای تجربی مرفین (5/2، 5، 10، 20 و 40 میلیگرم بر کیلوگرم) روزی دو بار به مدت 7 روز و در روز هشتم (50 میلیگرم بر کیلوگرم) یک بار به صورت درون صفاقی تزریق شد. همچنین این گروهها عصاره نعناع فلفلی(50، 75، 100 میلیگرم بر کیلوگرم) را به مدت 8 روز به صورت تزریقی دریافت کردند. گروه کنترل حیوانات دست نخورده بودند و دو گروه شاهد فقط مرفین دریافت کردند و نالوکسان (10 میلیگرم بر کیلوگرم) 5 ساعت بعد از آخرین دوز مرفین به آنها تزریق شد و نشانههای ترک در مدت 30 دقیقه ثبت شد. برای بررسی ایجاد تحمل، بیان تحمل از آزمون صفحه داغ استفاده شد. دادهها با آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه ارزیابی شدند.
یافتهها: عصاره نعناع فلفلی (75 و 100 میلیگرم بر کیلوگرم) تحمل و وابستگی به مرفین را در حیوانات بهبود میبخشد و به صورت معنیداری نشانههای ترک را کاهش داد.
نتیجهگیری: عصاره نعناع فلفلی وابستگی و تحمل به مرفین را در موش کوچک آزمایشگاهی تخفیف داد. گیاه نعناع فلفلی دارای ترکیبهایی است که سندرم ترک مرفین را کاهش میدهد. عصاره گیاه احتمالاً در بهبود تحمل به مرفین مؤثر میباشد.
Khajeh N, Eidi A, Zarringhalam J. The Effect of Ethanol Extract of Aerial Parts of the Mentha piperita in the Acquisition, Tolerance Expression and Dependence to Morphine in Adult Male Mice. armaghanj 2015; 20 (1) :53-65 URL: http://armaghanj.yums.ac.ir/article-1-145-fa.html
خواجه نسترن، عیدی اکرم، قلم مقدم جلال زرین. اثر عصاره اتانولی بخشهای هوایی گیاه نعناع فلفلی در اکتساب، بیان تحمل و وابستگی به مرفین در موش نر بالغ نژاد NMRI. ارمغان دانش. 1394; 20 (1) :53-65