زمینه و هدف: در سال‌های اخیر افزایش دستگاه­های الکتریکی مولد امواج الکترومغناطیس، موجب توجه محققین به بررسی اثر این امواج بر سلامتی انسان شده است. بنابراین هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر قرارگیری طولانی مدت در معرض امواج الکترومغناطیس با فرکانس فوق­العاده پایین(ELF) بر سیستم آدرنرژیک روده باریک در موش صحرایی بود.

روش ­بررسی: در این مطالعه تجربی تعداد 21 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به سه گروه تقسیم شدند؛ گروه اول، گروه آزمایش به مدت 75 روز در معرض امواج الکترومغناطیس با فرکانس فوق­العاده پایین (50 هرتز، 1 میلی­تسلا) در دستگاه سلونوئید روشن قرار گرفتند. گروه دوم، گروه شاهد که در شرایط مشابه با گروه اول و در سلنوئید خاموش قرار گرفتند و گروه سوم، گروه کنترل که در شرایط  معمول حیوان­خانه نگهداری شدند. بعد از مدت 75 روز، موش­های صحرایی ابتدا با تزریق درون صفاقی پنتوباربیتال سدیم(50 میلی­گرم بر کیلوگرم) شدند سپس بافت ایلئوم آنها جدا و به قطعات 1سانتی­متری تقسیم شدند. این قطعات به حمام بافتی حاوی محلول کربس اکسیژنه با 4/7 =pH منتقل شدند و سپس فعالیت مکانیکی بافت به وسیله ترانسدیوسر نیرو مرتبط به سیستم پاورلب  و  بریج آمپلی­فایر در پاسخ به تجویز داروی فنیل­افرین با دوز ^6-10 ×4 مولار ثبت گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

یافته­ها: تغییرات شل شدگی بافت ایلئوم ایزوله بر روی دو قطعه ایلئوم ایزوله با طول مشابه و در یک حیوان مشاهده شد، که با توجه به نتایج تحقیق حاضر میزان شل شدگی ایلئوم در گروه در معرض امواج(آزمایش) نسبت به دو گروه کنترل و شاهد افزایش معنی­داری(05/0p<) داشته است. هم‌چنین میزان شل شدگی ایلئوم در پاسخ به فنیل­افرین در زمان‌های مختلف و بعد از کسر تانسیون پایه نشان دهنده افزایش معنی­دار(05/0p<)درصد شل شدگی ایلئوم در گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد و کنترل می‌باشد.

نتیجه­گیری: تأثیر دراز مدت امواج الکترومغناطیس با فرکانس فوق­العاده پایین ممکن است موجب افزایش حساسیت گیرنده­های 1&alpha آدرنرژیک در روده باریک شده باشد.