زمینه و هدف: دیابت از جمله بیماری های مزمن است که موجب افزایش عوامل التهابی و اختلالات اندوتلیال می گردد. هدف از تحقیق حاضر بررسی پاسخ ICAM-1، VCAM- 1 و CRP به فعالیت های ورزشی استقامتی با شدت متوسط و بالا در موش های صحرایی مبتلا به دیابت بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر دیابتی نژاد اسپراگ دوالی انتخاب و بر اساس گلوکز خون در 4 گروه 8 سری (1) دیابت قربانی هفته اول، (2) دیابت قربانی هفته آخر، (3) تمرین استقامتی با شدت متوسط و (4) تمرین استقامتی با شدت بالا تقسیم شدند و جهت بررسی اثرات القای دیابت 16 سر موش سالم انتخاب و در 2 گروه سالم قربانی هفته اول و سالم قربانی هفته آخر تقسیم شدند. موش های گروه های تمرین استقامتی با شدت متوسط و تمرین استقامتی با شدت بالا به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه به ترتیب با سرعت 10 تا 17 متر بر دقیقه و 17 تا 28 متر بر دقیقه روی نوارگردان دویدند. جهت تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق از آزمون های اماری کالموگروف- اسمیرنوف، تحلیل واریانس یک راهه به همراه آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0≥α).

یافته ها: نتایج نشان داد القاء دیابت منجر به افزایش معنی دار ICAM-1 (001/0=p)، VCAM- 1 (001/0=p) و CRP (01/0=p) موش های صحرایی می گردد. 8 هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط اثر معنی داری بر کاهش ICAM-1 (001/0=p)، VCAM- 1 (003/0=p) و CRP (001/0=p) موش های صحرایی دیابتی دارد، 8 هفته تمرین استقامتی با شدت بالا اثر معنی داری بر کاهش ICAM-1 (04/0=p)، VCAM- 1 (04/0=p) و CRP (001/0=p) موش های صحرایی دیابتی دارد همچنین تمرین استقامتی با شدت متوسط و بالا اثرات یکسانی بر ICAM-1 (53/0=p)، VCAM- 1 (90/0=p) و CRP (99/0=p) موش های صحرایی دیابتی دارند.

نتیجه گیری: تمرینات استقامتی با شدت متوسط و بالا اثرات یکسانی بر کاهش ICAM-1، VCAM- 1 و CRP موش های صحرایی دیابتی دارند.