زمینه و هدف :بیماری مولتیپل اسکلروزیس یکی از اختلالات ناتوانی عصبی است، که اختلال جسمی و روانی متعددی را ایجاد می‌کند. با در نظر گرفتن اهمیت شاخص‌های کفایت اجتماعی و امید به زندگی در این بیماران، هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کفایت اجتماعی و امید به زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. 

روش بررسی: روش پژوهش حاضر با طرح آزمایشی از نوع پیش­آزمون‌ـ پس­آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه بیماران زن مراجعه کننده به انجن مولتیپل اسکلروزیس(ام.اس) شهر کرمانشاه بود، که به منظور اجرای پژوهش غربالگری انجام گرفت، ابتدا 220 نفر پرسشنامه­های کفایت اجتماعی فلنر و امید به زندگی میلر را تکمیل نمودند که از میان آن­ها 30 نفر به روش نمونه­گیری هدفمند که در وضعیت غیر طبیعی بودند(یک انحراف معیار پایین­تر از میانگین)، به عنوان نمونه انتخاب شدند.   سپس30 نفر منتخب به شکل تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند. مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه­ای، هفته­ای یک جلسه اجرا شد. پس از اتمام جلسه‌ها، پس­آزمون و سه ماه بعد از مداخله، پیگیری بر روی دو گروه آزمایش و گواه انجام شد. تحلیل داده­های خام با استفاده از SPSS و اجرای آزمون­های توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی از جمله تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر صورت گرفت. 

یافته­ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش کفایت اجتماعی و امید به زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس  تأثیر معنی­داری داشته است. این نتایج در مرحله پیگیری حفظ گردید.

نتیجه­گیری: باتوجه به تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش کفایت اجتماعی و امید به زندگی مبتلایان و تداوم اثر آن، به کارگیری این روش در همه سطوح پیشگیری و درمان مبتلایان به بیماری­های جسمی از جمله مولتیپل اسکلروزیس ضروری به نظر می­رسد.