چکیده

مقدمه: بیماری پارکینسون با بروز التهاب سیستمی در اعصاب همراه است. اگرچه نقش تمرین ورزشی و مکمل‌های آنتی‌اکسیدانی به تنهایی بر سلامت سیستم عصبی نشان داده شده است؛ با این حال اثر تعاملی آن‌ها به‌خوبی شناخته نشده است. بررسی تأثیر تعاملی تمرین هوازی و مکمل دهی سیر بر سطوح TNFα در موشهای پارکینسونی، از آن جهت ضرورت دارد که التهاب عصبی نقش محوری در تخریب نورونهای دوپامینرژیک ایفا میکند و شواهد نشان میدهد هر دو مداخله بهطور مستقل دارای خواص ضدالتهابی هستند، اما سازوکارهای هم افزایی آنها ناشناخته باقی مانده است.  این پژوهش با هدف ارائه راهبردهای غیردارویی کم هزینه و در دسترس برای تعدیل مسیرهای التهابی در پارکینسون طراحی شده است، چرا که کاهش TNFα میتواند به عنوان رویکردی پیشگیرانه-درمانی، پیشرفت بیماری را کُند کرده و کیفیت زندگی مبتلایان را بهبود بخشد. از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی همراه با مکمل سیر بر مقادیر بیان ژنی عامل نکروز دهنده تومور آلفا در بافت مغز موش‌های صحرایی مبتلا به پارکینسون انجام شد.
روش‌ها: در این مطالعه تجربی تعداد 24 سر موش صحرایی پارکینسونی شده با تزریق mg/kg 2 رزرپین به گروه‌های (1) کنترل بیمار، (2) مکمل سیر، (3) تمرین هوازی و (4) تمرین هوازی + مکمل سیر تقسیم شدند. جهت بررسی اثرات القا پارکینسون بر TNF-α تعداد 6 سر موش صحرایی در گروه کنترل سالم قرار داده شد. گروه‌های تمرین هوازی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 15-48 دقیقه با سرعت 10 الی 24 متر بر دقیقه بر نوار گردان دویدند. همچنین گروه‌های مصرف مکمل سیر به مدت هشت هفته روزانه mg/kg 500 عصاره آبی سیر را به صورت خوراکی مصرف نمودند. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون t مستقل، آزمون آنالیز واریانس دوراهه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. داده‌های تحقیق حاضر با استفاده از نرم‌افزار SPSS 22 تجزیه‌وتحلیل شدند.
نتایج: مقادیر TNF-α در گروه کنترل بیمار به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه کنترل سالم است (001/0=P). بیان TNF-α در بافت مغز موش‌های صحرایی در گروه‌های تمرین (04/0=P) و مصرف مکمل (003/0=P) به‌طور معنی‌داری کمتر از گروه کنترل بود. همچنین تمرین و مکمل سیر دارای اثر سینرژیستی بر کاهش TNF-α در بافت مغز موش‌های صحرایی مبتلا به پارکینسون می‌باشند (002/0=P).
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرین هوازی و مکمل سیر هم به تنهایی و هم به‌طور همزمان از مسیرهای مشابهی می‌توانند اثر یکدیگر را در کاهش عوامل التهابی در بافت مغز موش‌های صحرایی مبتلا به پارکینسون کاهش دهند.