1- گروه مشاوره، دانشگاه بجنورد، بجنورد، ایران، 2- گروه روانشناسی، دانشگاه بجنورد، بجنورد، ایران ، Alimohamadzade98@yahoo.com
چکیده: (4691 مشاهده)
زمینه و هدف: سازگاری زناشویییکی از مهمترین عوامل اثرگذار بر عملکرد خانواده است. مطابق با رویکردهای ارتباطی، وجود و آموزش مهارتهای ارتباطی نقش بسزایی در افزایش سازگاری زناشویی و کاهش مشکلات روابط صمیمانه دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر کاربرد عملیمهارتهای ارتباط صمیمانه(PAIRS) بر افزایش سازگاری زناشویی بود.
روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیشآزمون ـ پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری زنانیبودند که در سال ۱۳۹۵ به دلیل ناسازگاری و مشکلات زناشویی به مرکز مداخله در بحرانهای فردی، خانوادگی و اجتماعی شهر بجنورد مراجعه کرده بودند. نمونه پژوهش ۲۶ نفر بودند که با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۳ نفر) جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپاینر بود که قبل و بعد از مداخله به وسیله هر دو گروه تکمیل گردید. گروه آزمایش در ۸ جلسه دو ساعته آموزش کاربرد عملیمهارتهای ارتباط صمیمانهشرکت کردند و گروه کنترل هیچ مداخلهای دریافت نکرد. دادههای پژوهش با استفاده از آزمونهای آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری (آنکوا) و تحلیل کوواریانس چند متغیری(مانکوا) تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: یافتههای پژوهش نشان داد کاربرد عملیمهارت های ارتباط صمیمانهبر افزایش سازگاری زناشویی(05/0p<) مؤثر است. همچنین، کاربرد عملیمهارت های ارتباط صمیمانهابعادِ رضایت زناشویی(05/0p<)، همبستگی زناشویی (05/0p<)، توافق زناشویی (05/0p<)و ابراز محبت زناشویی (05/0p<) را نیز افزایش داد.
نتیجهگیری:آموزش کاربرد عملیمهارتهای ارتباط صمیمانهسازگاری زناشویی را افزایش میدهد. بر این اساس، در مشاوره و مداخلات زناشویی میتوان از آموزش مهارتهای ارتباط صمیمانه به منظور بهبود روابط زوجین و افزایش سازگاری آنها استفاده کرد.
Rahmanifar R, Mohammadzadeh Ebrahimi A, Soleimanian A. The Effect of Intimate Communication Skills on Marital Adjustment. armaghanj 2018; 23 (2) :175-187 URL: http://armaghanj.yums.ac.ir/article-1-1975-fa.html
رحمانی فر رسول، محمدزاده ابراهیمی علی، سلیمانیان علی اکبر. تأثیر مهارتهای ارتباط صمیمانه بر سازگاری زناشویی . ارمغان دانش. 1397; 23 (2) :175-187