1- گروه روانشناسی، دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران 2- گروه روانشناسی، دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران ، gholamrezaei_s@yahoo.com
چکیده: (7186 مشاهده)
زمینه و هدف: مدل طرحوارههای درمانی بر نقش طرحوارههای ناسازگار اولیه در اختلالات روانشناختی تأکید زیادی دارد. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر شدت افسردگی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان بود.
روش بررسی: پژوهشحاضرازنوعنیمهآزمایشیباطرحتحقیقپیشآزمون ـ پسآزمونباگروهگواهبود. از میان بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان در بخش روانپزشکی بیمارستانهای نفت و صدوقی اصفهان، 30 نفر بر اساس ملاکهای ورود و خروج به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه برابر آزمایش(15 نفر) و گواه(15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 12 هفته تحت طرحواره درمانی قرار گرفت. در این مدت برای گروه گواه هیچگونه مداخله درمانی صورت نگرفت. ابزار گردآوری دادهها پرسشنامههای افسردگی بک(BDI-II) و سیاهه افکار خودکشی بک(BSSI) بود که در پیشآزمون و پسآزمون مورد استفاده قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری انجام شد.
یافتهها: نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین نمرات افسردگی و افکار خودکشی در گروه آزمایش در مرحله پسآزمون در مقایسه با گروه گواه به طور معنیداری کاهش بیشتری پیدا کرده است(0001/0>p). به عبارت دیگر، جلسههای طرحواره درمانی باعث کاهش شدت افسردگی و افکار خودکشی بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان شده بود.
نتیجهگیری: نتایج حاکی از آن است که طرحواره درمانی میتواند به عنوان مداخلهای مؤثر برای کاهش شدت افسردگی و افکار خودکشی افراد مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان مورد استفاده قرار بگیرد. بنابراین، پیشنهاد میشود روانشناسان و روانپزشکان از طرحواره درمانی برای کاهش مشکلات روانشناختی افراد مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان استفاده کنند.
Mozamzadeh T, Gholamrezai S, Rezaei F. The Effect of Schema Therapy on Severity of Depression and Suicidal Thoughts in Patients with Resistant to Depression. armaghanj 2018; 23 (2) :253-266 URL: http://armaghanj.yums.ac.ir/article-1-1499-fa.html
موذنی ترانه، غلامرضایی سیمین، رضایی فاطمه. اثربخشی طرحواره درمانی بر شدت افسردگی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان. ارمغان دانش. 1397; 23 (2) :253-266