جلال‌الدین خوشنویس، مجید صمصامی، امیر حسین جلالی، مهتاب فلاح زواره، فاطمه حسینی زادگان شیرازی، هاتف زیرک زاده،
دوره ۱۶، شماره ۳ - ( ۵-۱۳۹۰ )
چکیده
مقدمه و هدف: عوارض روش‌های دستیابی عروقی می‌تواند سبب مشکلات بسیاری در بیماران دیالیزی شود. هدف از این مطالعه مقایسه میزان کارایی و عوارض فیستول پلی‌شریانی وریدی گورتکس حلقوی با روش مستقیم در بازو بود.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه کوهورت تاریخی که در دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد، تعداد ۵۸ بیمار که تحت کارگذاری فیستول پلی‌شریانی وریدی گورتکس حلقوی یا مستقیم در بازو قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. اطلاعات دموگرافیک و عوارض کارگذاری نظیر؛ ترومبوز، عفونت، خونریزی، سندرم استیل و سایر عوارض در دو گروه مستقیم و حلقوی مقایسه شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون آماری کای دو، تی تست و رگریسیون لجستیک تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: در گروه مستقیم و حلقوی به ترتیب میزان ترومبوز؛ ۱/۵۱ و ۸/۵۳ درصد، سندرم استیل۲/۲ و ۷/۷ درصد، سودوآنوریسم ۱/۱۱ و ۱/۲۳ درصد، خونریزی ۴/۴ و صفر درصد، عفونت ۹/۸ و ۷/۷ درصد، باز بودن اولیه بعد از یک ماه ۹/۸۸ و۳/۹۲ درصد، باز بودن اولیه بعد از ۲۴ ماه ۳۱ و ۵/۵۵ درصد، باز بودن ثانویه بعد از سه ماه ۶/۷۵ و ۳/۹۲ درصد و باز بودن ثانویه بعد از ۲۴ ماه ۹/۳۷ و۷/۶۶ درصد بود.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که گرافت‌های پلی تترا فلوروایتلن دستیابی مناسب عروقی جهت همودیالیز را به خصوص در بیمارانی که امکان فیستول شریانی وریدی ندارند، در اندام فوقانی فراهم می‌کنند. تفاوت معنی‌داری از نظر عوارض و کارایی زودرس میان دو گروه مستقیم و حلقوی وجود ندارد، لیکن کارایی طولانی مدت در گرافت‌های حلقوی بهتر است.
