۳ نتیجه برای تهوع و استفراغ
دکتر بهروز گندمی، دکتر رضا کبودخانی، دکتر سید بصیر هاشمی، دکتر عبدالحمید چوهدری،
دوره ۱۱، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۸۵ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: تهوع و استفراغ از عوارض رایج بعد از بیهوشی عمومی هستند کــه بعـد از اعمال جراحی گوش میانی هم شایع بوده و می‌تواند منجر به تخریب نتایج بـازسازی گوش میانی شود. داروهای مختلفی از جمله دگزامتازون برای پیشگیری از این عارضه تجویــز شده است. هدف از این مطالعه تعیین تأثیر دگزامتازون تزریقی در کــاهش تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی تیمپانوماستویید است.
مواد و روش‌ها: این مطالعه یک پژوهش کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور مورد شاهدی است که در بیمارستان آموزشی درمانی شهید دستغیب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال‌های ۱۳۸۳ـ ۱۳۸۱ انجام گرفت. ۸۰ بیمار کاندید عمل جراحی انتخابی تیمپانوماستویید با وضعیت فیزیکی یک تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا به روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب گردیدند. این بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد ۴۰ نفری تقسیم شدند. بیماران گروه شاهد ۲ سی‌سی سالین نرمال و گروه مورد ۲ سی‌سی دگزامتازون (۸ میلی‌گرم) به صورت داخـل وریـــدی بلافاصله قبل از القاء بیهوشی دریافت کردند. در این مطالعه ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه بود. داده‌ها بــــا استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری مجذور کای تحلیل گردید.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه مورد و شاهد از نظــر میــانگین سن، تعداد زن و مــرد و طول مدت بیهوشی اختلاف معنیداری وجود نداشت. همچنین دگزامتازون میـــزان تهوع بعد از عمل را ۵/۳۲ درصد (۰۰۲/۰= p) و میزان استفراغ را ۵/۲۲ درصـد (۰۴/۰= p) کاهش داد.
نتیجه‌گیری: به نظـــر مـی‌رسد که دگزامتازون وریدی با دوز ۸ میلی‌گرم در کاهش بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی تیمپانوماستویید مؤثر می‌باشد و شاید بتوان آن را بــه عنوان یک داروی ثابت در کنار سایر داروهای بیهوشی استفاده کرد.
واژه‌های کلیدی: دگزامتازون، تیمپانوماستویید، تهوع و استفراغ بعد از عمل
فاطمه جواهرفروش زاده، محمدرضا پی پل زاده ، میترا نمازی،
دوره ۱۳، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۷ )
چکیده
مقدمه و هدف: تهوع و استفراغ پس از عمل از مشکلات شایع به دنبال بیهوشی عمومی می باشد که سبب تاخیر در ترخیص بیمار می گردد. روش ها و داروهای بسیاری جهت کاهش این عارضه مطرح شده است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر کلونیدین خوراکی بر پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی لاپاراسکوپی زنان می باشد.
مواد و روش ها: مطالعه فوق یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور بوده که بر روی ۸۶ زن با وضعیت فیزیکی یک و دو تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا انجام شد. این بیماران برای انجام اعمال جراحی لاپاراسکوپی زنان به بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال ۱۳۸۵ مراجعه کرده بودند. بیماران مراجعه کننده که شرایط شرکت در مطالعه را داشتند به روش تصادفی بلوکی به یکی از دو گروه مورد و دارونما تخصیص داده شدند، یعنی؛ ۴۳ بیمار برای هر گروه در نظر گرفته شد. ۹۰ـ۶۰ دقیقه قبل از عمل به گروه مورد ۰,۲ میلی گرم کلونیدین خوراکی همراه با ۵۰ میلی لیتر آب و به گروه دارونما یک عدد قرص دارونما همراه با ۵۰ میلی لیتر آب تجویز شد. بیماران از نظر وجود تهوع و استفراغ تا ۲۴ ساعت پس از عمل با استفاده از جدول رامسی بررسی شدند. داده های جــمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری مجذور کای، تی دانشجویی و فیشر تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها: ۹ نفر (۲۰.۹ درصد) از افراد گروه مورد و ۱۹ نفر (۴۴.۲ درصد) از گروه دارونما دچار تهوع شدند (P=۰.۰۲۱). ۷ نفر (۱۶.۳ درصد) از گروه مورد و ۱۵ نفر (۳۴.۹ درصد) از گروه شاهد دچار استفراغ شدند (P=۰.۰۴۸).
نتیجه گیری: نتایج نشان داد که بین تجویز کلونیدین خوراکی و دارونما در جلوگیری از تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی لاپاراسکوپی زنان اختلاف آماری معنی داری وجود دارد، به طوری که تجویز کلونیدین خوراکی قبل از عمل سبب کاهش رخداد تهوع و استفراغ پس از عمل می شود، لذا تجویز کلونیدین به منظور کاهش تهوع و استفراغ پیشنهاد می شود.
زهرا فرشیدفر، اسحق رحیمیان بوگر، جوانشیر اسدی، پیام ایزدپناهی،
دوره ۲۵، شماره ۳ - ( ۴-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: تهوع و استفراغ جزء شایع‌ترین و نگران‌کننده‌ترین عوارض جانبی درمان سرطان پستان با داروهای شیمیدرمانی است و علی‌رغم پیشرفت‌های علم پزشکی کنترل تهوع و استفراغ ناشی از شیمیدرمانی هنوز با چالش مواجه است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین و بررسی اثر درمان فعال‌سازی رفتاری گروهی بر تهوع و استفراغ ناشی از شیمیدرمانی در زنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد.
روش بررسی: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل می‌باشد. جامعه آماری کلیه بیماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان ایران مهر بیرجند در سال ۱۳۹۷ بود. در ابتدا به روش نمونه‌گیری در دسترس با ۶۰ نفر از زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان، مصاحبه ساختارمند هم راستا با هدف پژوهش انجام شد. سپس ۳۲ بیمار با شرایط ورود انتخاب و بعد از آن به طور تصادفی در دو گروه جایگزین شدند. اطلاعات با پرسشنامه‌های جمعیت شناختی و تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی (۲۰۱۶) جمع‌آوری شد. پروتکل درمان بر اساس الگوی فعال‌سازی رفتاری گروهی طی ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه‌ای به صورت هفتگی به گروه مداخله ارایه شد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. داده‌ها با استفاده آزمون‌های آماری تحلیل کوواریانس چند متغیره، شاپیروـ ویلک، ام باکس و لون و تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: میانگین نمرات پس‌آزمون زیر مقیاس‌های شدت(۰۵/۰p< و ۱۴۸/۸۴ =F) و مدت (۰۵/۰p< و ۱۷۴/۲۲=F) تهوع حاد و شدت استفراغ حاد(۰۵/۰p< و ۷۴۱/۶ =F) در گروه مداخله به‌طور معنیداری کمتر از میانگین نمرات پس‌آزمون گروه کنترل بود، ولی تفاوت معنیداری بین میانگین نمرات پس‌آزمون زیر مقیاس مدت استفراغ حاد در دو گروه مداخله و کنترل بعد از حذف اثر پیش‌آزمون وجود نداشت (۰۵/۰<۱۹۵/۰=p و ۷۶۵/۱=F).
نتیجه‌گیری: درمان فعال‌سازی رفتاری گروهی به طور معنیداری باعث کاهش شدت، مدت تهوع حاد و شدت استفراغ حاد ناشی از شیمیدرمانی در زنان مبتلا به سرطان پستان می‌شود و می‌تواند درمان کاربردی و امیدوار کننده‌ای طی دوره شیمیدرمانی باشد.
