۳ نتیجه برای بافت بیضه
دکتر مهران نصیری، دکتر آرش خاکی، دکتر پرویز بزی، دکتر امیر افشین خاکی، رضا صحی‌زاده، دکتر امراله روزبهی،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۷ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: از زمان‌های بسیار قدیم سرب یکی از فلزات پر مصرف بوده و امروزه نیز کاربرد بسیار وسیعی در صنایع مختلف دارد. ورود سرب حتی به مقادیر کم به بدن باعث مسمومیت شده و بر روی ساختارهای بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی اثرات سوء زیادی دارد. مطالعات نشان داده است که سرب بر روی اجزای مختلف بدن از جمله؛ سیستم عصبی، خون، کلیه, دستگاه گردش خون و دستگاه تولید مثل تأثیر دارد. امروزه توجه زیادی به آلودگی محیطی ناشی از سرب به دلیل اثرات سمی سرب بر روی گیاهان, حیوانات از جمله انسان شده است. لذا هدف از این مطالعه تعیین اثرات سیتوتوکسیک استات سرب بر بافت بیضه خرگوش به وسیله میکروسکوپ نوری و الکترونی بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه تجربی بر روی ۲۰ سر خرگوش سفید نر بالغ نژاد نیوزلندی در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال ۱۳۸۶ انجام شد. خرگوش‌ها به دو گروه ده‌تایی تحت مطالعه و کنترل تقسیم شدند. به گروه تحت مطالعه ۵/۶ میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن استات سرب به صورت داخل صفاقی و به صورت یک روز در میان به مدت ۷ هفته به عنوان فاز مزمن تزریق گردید. به گروه کنترل نیز همان مقدار به مدت فوق آب دو بار تقطیر تزریق شد. بعد از هفت هفته بافت بیضه خرگوش‌ها نمونه‌برداری به عمل آمد و سپس آماده‌سازی بافتی برای میکروسکوپ نوری و الکترونی به روش استاندارد انجام گردید. مطالعات مورفولوژیک روی تصاویر تهیه شده انجام شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون تی آنالیز گردید.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که طی فاز مزمن استات سرب باعث تغییرات واضحی بر روی بافت بیضه می‌گردد و قطر توبول‌های منی‌ساز کاهش معنی‌داری را نشان دادند (۰۵/۰ p<). هسته سلول‌های اسپرماتوسیت اولیه هتروکروماتین و میتوکندری‌های سلول‌های اسپرماتوسیت اولیه واکوئله شده‌اند.
نتیجه‌گیری: از آنجا که استات سرب دارای اثرات سیتوتوکسیک بر بافت بیضه خرگوش می‌باشد، لذا این اثرات می‌تواند سبب ناباروری در خرگوش و سایر پستانداران از جمله انسان گردد.
واژه‌های کلیدی: استات سرب, بافت بیضه, سیتوتوکسیک، خرگوش
محمود عابدین زاده، مختار مختاری، سام زربخش، سیده نرجس ناصران،
دوره ۱۷، شماره ۳ - ( ۵-۱۳۹۱ )
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به استفاده وسیع از مغز گردو در پختن غذاها و کاربردهای درمانی آن، هدف این مطالعه بررسی اثر عصاره الکلی مغز گردو بر روی بافت بیضه در موش صحرایی نر بالغ بود.
روش‌بررسی: در این مطالعه تجربی۴۰ سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با وزن ۳۰۰-۲۵۰ گرم به طور تصادفی ۵ گروه ۸تایی تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ تیمار دارویی دریافت نکرد، گروه شاهد سرم فیزیولوژی را به صورت داخل صفاقی دریافت نمود، گروه‌های تجربی نیز سه دوز متفاوت عصاره الکلی گردو به ترتیب؛ ۱۰، ۲۰ و۵۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم روزانه و به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. بیضه ها از ناحیه شکم خارج شدند و مقاطع بافتی آنها مورد مطالعه قرار گرفت. داده‌ها با آزمون‌های آماری آنالیز واریانس یک‌طرفه و تست توکی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان دهنده تأثیر عصاره مغز گردو بر پیشرفت و نگهداری اسپرماتوژنز تا مراحل پایانی آن و افزایش تعداد سلول‌های بینابینی و اسپرم در بافت بیضه بود. هم‌چنین مشخص شد که عصاره الکلی مغز گردو تأثیر چندانی بر روی ساختار بافتی لوله‌های اسپرم ساز ندارد.
نتیجه‌گیری: عصاره الکلی گردو با تأثیر بر بافت بیضه سبب افزایش فعالیت سلول‌های بینابینی و به دنبال آن افزایش سلول‌های اسپرم و افزایش فعالیت‌های تولید مثلی جنس نر در موش صحرایی می‌شود.
مریم محسن پور، مهرداد شریعتی، آرش اسفندیاری،
دوره ۱۹، شماره ۶ - ( ۶-۱۳۹۳ )
چکیده
زمینه و هدف: میوه کدوتنبل دارای ترکیبات آنتی اکسیدان، ویتامین‌های A،C و E، کیوکوربیتاسین، بتاکاروتن و آلفاکاروتن، ویتامین‌های B کمپلکس، ویتامین B۶، اسیدپانتوتنیک و حاوی املاح معدنی نیز می‌باشد. هدف این مطالعه بررسی تأثیر گوشت میوه کدوتنبل بر روند اسپرماتوژنز و تغییرات بافت بیضه در موش صحرایی نر بالغ بود.
روش‌بررسی: این مطالعه تجربی بر‌روی ۴۰ سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار در ۴ گروه ده‌تایی انجام شد. گروه کنترل هیچ تیمار دارویی دریافت نکردند. گروه‌های تجربی مقادیر ۲۰، ۴۰ و ۸۰ درصد از گوشت میوه کدوتنبل را به مدت ۲۸ روز به صورت خوراکی دریافت کردند. در پایان روز بیست و هشتم حیوانات جراحی شدند، بیضه‌ها خارج شده و مقاطع بافتی تهیه شد. تغییرات بافتی بیضه بین گروه‌های تجربی و کنترل نیز به وسیله میکروسکوپ نوری بررسی شد. داده‌ها با آزمون‌های آماری تی تست ،آنوا و توکی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: مصرف میوه کدوتنبل به مقدار ۴۰ و۸۰ درصد باعث افزایش تعداد سلول‌های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت اولیه و اسپرماتید شد(۰۵/۰p<). هم‌چنین در مقدار ۸۰ درصد افزایش تراکم اسپرم‌ها در لوله‌های اسپرم‌‌ساز مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: در میوه کدوتنبل ترکیباتی هم‌چون کیوکوربیتاسین، ویتامین‌ها و اسیدپانتوتنیک و املاح معدنی باعث افزایش هورمون تستوسترون و باعث بهبود روند اسپرم‌سازی می‌شود. هم‌چنین این ترکیبات مستقیماً باعث تقویت تقسیم میتوز دراسپرماتوگونی‌ها شده و در نتیجه تعداد اسپرم‌ها افزایش می‌یابد. بنابراین پیشنهاد می‌گردد که احتمالاً باعث افزایش عملکرد فعالیت تولید مثلی خواهد شد.
