فریبا بختیاری، حسن متین همایی، فرشاد غزالیان،
دوره ۲۴، شماره ۵ - ( ۱۰-۱۳۹۸ )
چکیده
زمینه و هدف: دیابت نوع دو اثرات اکسیداتیوی و ضد آنژیوژنزی را از طریق مسیرهای مختلف در بافت قلب اعمال می‌کند. هدف از پژوهش حاضر، تعیین و بررسی اثر ۴ هفته تمرین هوازی بر شاخص‌های استرس اکسیداتیو و آنژیوژنز در بافت قلب رتهای نر مبتلا به دیابت نوع دو بود.
روش بررسی: در یک مطالعه تجربی که در سال ۱۳۹۷ انجام شد، ۳۰ سر رت نر نژاد ویستار وارد مطالعه شدند و به طور تصادفی به سه گروه مساوی؛ دیابتی با تمرین هوازی، گروه کنترل دیابتی و گروه کنترل سالم تقسیم شدند. القاء دیابت نوع دوم از طریق تزریق درون صفاقی STZ صورت گرفت. پروتکل تمرین هوازی فزآینده شامل ۴ هفته، ۵ جلسه در هفته دویدن بر روی تریدمیل با سرعت ۲۰ متر بر دقیقه به مدت ۶۰ دقیقه بود. سطوح ROS و NO به ترتیب توسط اسپکتروفلوریمتر و رنگ سنجی اندازه گیری شدند. بیان ژن‌های HIF-۱α و VEGF توسط Real time & PCR بررسی شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آنالیز واریانس یک طرفه و تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که دیابت نوع دو موجب افزایش معنی‌دار سطوح ROS(۰۵/۰>p) و کاهش معنی‌دار سطوح NO (۰۵/۰>p) و بیان ژن‌های HIF-۱α(۰۵/۰>p) وVEGF(۰۵/۰>p) در مقایسه با گروه کنترل سالم شده است. تمرین هوازی باعث کاهش معنی‌دار سطوح ROS(۰۵/۰>p) و افزایش معنی‌دار سطوح NO(۰۵/۰>p) و افزایش بیان ژن‌های HIF-۱α(۰۵/۰>p) و VEGF (۰۵/۰>p) در مقایسه با گروه کنترل دیابت شده است. هم چنین، تمرین هوازی باعث کاهش معنی دار گلوکز (۰۵/۰>p) در مقایسه با گروه کنترل دیابت شد.
نتیجه‌گیری: دیابت نوع دو باعث افزایش استرس اکسیداتیو در بافت قلب می‌شود و فرآیند آنژیوژنز در قلب دیابتی را مختل می‌کند. به نظر می‌رسد تمرین هوازی با کاهش ROS، دارای اثر مثبت بر فرآیند آنژیوژنز می‌باشد و می‌تواند باعث بهبود قلب دیابتی شود.
