دکتر سیامک امانت، دکتر حمید افشار،
دوره ۱۱، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۸۵ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: اختلال استرس پس از سانحه اختلالی مزمن و از نظر درمانی دشوار است که به عنوان یک اختلال روانپزشکی نسبتاً شایع با مرگ و میر و مشکلات اجتماعی زیاد همراه است. مطابق فرضیه برانگیختگی کیندلینگ مواجهه بـــا حوادث تروماتیک مـــوجب حساس‌سازی یا برانگیختگی هسته لیمبیک می‌شود که منجر به کاربرد ترکیبات دارویی ضد تشنج در درمان اختلال استرس پس از سانحه شده است. بر اساس فرضیه فوق، این مطالعه با هدف تعیین اثـــربخشی لاموتریژیـن در درمان علایم اجتناب ـ کرختی در مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه انجام پذیرفت.
مواد و روش‌ها: این یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور می‌باشد که بر روی ۳۰ بیمار مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان نور اصفهان در سال ۱۳۸۴ انجام پذیرفته است. این بیماران به طور تصادفی و مساوی در دو گروه مورد و شاهد قرار گرفتند و طی ۳ ماه تحت درمان با لاموتریژین به عنــوان درمان همراه و دارونمـــا قرار گرفتند. ابزار استفاده شده مقیاس استاندارد پزشک ـ اجرای اختلال استرس پس از سانحه بود که بیماران در شروع درمان و سپس در پایان ماه سوم با آن مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده‌های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون‌های آماری تی زوجی، ویلکاکسون و فریدمن تحلیل گردید.
یافته‌ها: میانگین نمره در مورد فراوانی معیارها در اولین ویزیت در گروه مورد ۲/۲±۱/۱۰ و شاهد ۲۴/۲±۷۵/۱۲ بود که این میانگین پس از پایان دوره درمان در گروه مورد ۵/۲ ±۹ (تفاوت معنی‌دار) و شاهد ۷/۲±۴۵/۱۲ (غیر معنی‌دار) بود. میانگین نمره در مورد شدت معیارها در گروه مورد ۲/۱±۴/۹ و شاهد ۹/۱±۱/۹ بود که این میانگین پس از پایان دوره درمان در گروه مورد ۲± ۴/۸ ( تفاوت معنی‌دار ) و شاهد ۲ ± ۱/۹ ( غیر معنی‌دار) بود. در بررسی جداگانه در گروه مورد در چهار علامت از علایم اجتناب ـ کرختی شامل؛ اجتناب از افکار و احساسات، اجتناب از فعالیت‌ها و مکان‌ها و افراد، ناتوانی در به یادآوردن جنبه‌هایی از تروما و کاهش علاقه به فعالیت‌های مهم، تفاوت معنی‌داری قبل و پس از مصرف دارو در فراوانی و شدت علایم مذکور مشاهده گردید و در سایر علایم شامل؛ احساس غریبگی و گسستگی از دیگران، محدود شدن حالات عاطفی و احساس بعید دانستن همه چیز، تفاوت معنی‌داری قبل و بعد از مصرف دارو مشاهده نشد. در گروه شاهد در هیچ یک از علایم هفت‌گانه اجتناب ـ کرختی تفاوت معنــی‌داری قبـــل و پس از مصرف دارونما در فراوانی یا شدت علایم مشاهده نشد. از طرف دیگر مقایسه میانگین تغییرات نمره قبل و پس از مداخله در گــروه مورد و شاهد نشان داد که میانگین تغییر نمرات در چهار علامت فوق از نظر فراوانی و شدت علایم دارای تفاوت معنی‌دار بود.
نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که داروی لاموتریژین درمان مؤثری برای کاهش علایم اجتناب ـ کرختی اختلال استرس پس از سانحه می‌باشد.
واژه‌های کلیدی: اختلال استرس پس از سانحه، لاموتریژین، اجتناب ـ کرختی
دکتر ویکتوریا عمرانی‌فرد، دکتر افسانه کرباسی عامل، دکتر سیامک امانت،
دوره ۱۱، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۸۵ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: گرچه والپروات سدیم به عنوان یک داروی ضد تشنج به بازار عرضه شد، ولی امروزه به میزان وسیعی در اختلالات روانپزشکی به کار می‌رود. این دارو به عنوان تثبیت کننده خلقی و همچنین به عنوان تقویت درمان افسردگی و سایکوز به کار رفته است. در مورد تأثیر والپروات سدیم در سایکوز مطالعات متناقضی گزارش شده است. برخی آن را در درمان علایم مثبت و پرخاشگری در سایکوز حاد مؤثر می‌دانند و برخی آن را بی‌اثر دانسته‌اند. هدف از این مطالعه تعیین اثربخشی والپروات سدیم در ترکیب با ریسپریدون در درمان اسکیزوفرنی بود.
مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سو کور تصادفی شده در بهار و تابستان ۱۳۸۵، ۳۲ بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی (۶۵ ـ ۱۸سال) که با تشخیص تشدید بیماری اسکیزوفرنی در بخش روانپزشکی بیمارستان‌های نور و فارابی شهر اصفهان بستری شدند به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه مورد با ترکیب والپروات سدیم و ریسپریدون و گروه شاهد با ترکیب دارونما و ریسپریدون درمان شدند. همه بیماران در روزهای صفر، چهاردهم و بیست و هشتم با مقیاس مجموعه علایم مثبت و منفی ارزیابی شدند. اطلاعات به دست آمده به وسیله نرم‌افزار SPPS و آزمون‌های تی دانشجویی و تی زوج شده وآنالیز واریانس با تکرار مشاهدات مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: مقایسه میانگین تغییر نمره مجموعه علایم مثبت و منفی قبل و بعد از درمـــان بین دو گروه تفاوت معنی‌داری را نشان می‌دهد، به طوری که در گروه والپروات سدیم کاهش نمره به طور معنی‌داری بیشتر از گروه دارونما بوده است (۰۰۶/۰ = p). تغییر نمره علایم مثبت در دو گروه والپروات سدیم و دارونما پس از دو هفته تفاوت معنی‌داری داشته است (۰۴۸/۰ = p)، ولی این تفاوت پس از هفته چهارم معنی‌دار نبوده است.
نتیجه‌گیری: والپروات سدیم می‌تواند به عنوان داروی کمکی همراه با آنتی‌سایکوتیک‌ها در درمان علایم اختلال اسکیزوفرنی مؤثر باشد، علاوه بر این سرعت بهبود علایــم مثبت را نیز افزایش می‌دهد.
واژه‌های کلیدی: اسکیزوفرنی، والپروات سدیم، ریسپریدون
