پیش زمینه و هدف: یافتههای اخیر علم زیست شناسی زمانی(شناخت تاثیرات زمان بر متغیر های فیزیولوژیک) نشان می دهد بدن انسان در شبانه روز متحمل تغییرات زیادی می شود و در هر ساعت توانایی خاصی دارد و مسابقه در صبح هنگام ورزشکاران را با مشکل افزایش حساسیت به عفونت و التهاب مواجه می سازد. بدین منظور هدف این پژوهش بررسی تاثیر دو هفته برنامه تمرینی ویژه صبح و عصر بر عملکرد و سطوح پلاسمایی اینترلوکین-۱۷ و کورتیزول ووشوکاران پسر میباشد.
مواد و روش کار: به همین منظور ۱۴ پسر ورزشکار به صورت هدفمند انتخاب و پس از اجرای آزمون های بروس و رست در دو گروه همسان قرار گرفتند: گروه تمرینی صبح (۷ نفر) و گروه تمرینی عصر(۷ نفر). آزمودنی ها به مدت دو هفته و هفتهای شش جلسه تحت یک برنامهی تمرینی ویژهی ورزش ساندا قرار گرفتند. مقادیر توان بی هوازی اوج، توان بی هوازی میانگین، توان بی هوازی حداقل و شاخص خستگی آزمودنیها با آزمون میدانی رست اندازه گیری شد. برای اندازهگیری متغیرهای وابسته، نمونه خونی آزمودنیها در حالت ناشتا و ۲۴ ساعت قبل از اولین جلسهی تمرینی (در حالت پایه)، بلافاصله پس از آزمون رست و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسهی تمرینی، در ساعت ۹ صبح جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روشهای آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر، آزمون t وابسته و مستقل و کوواریانس استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد پس از ۲ هفته تمرین ویژهی ورزش ساندا مقادیر اینترلوکین-۱۷ پلاسما در آزمودنیهای گروه صبح در مقایسه با گروه عصر، به طور معنیداری کاهش یافت(۰,۰۵>P) ولی تفاوت معنیداری در مقادیر کورتیزول و عملکرد بین دو گروه مشاهده نشد(۰.۰۵>P)
نتیجهگیری: احتمالا انتقال زمان تمرین به صبح هنگام، دو هفته مانده به مسابقهی در زمان صبح، فاکتور های التهابی مانند اینترلوکین-۱۷ را در پسران سانداکار کاهش میدهد. بنابراین به نظر می رسد که انتقال دو هفته ای زمان تمرین از عصر هنگام به صبح هنگام می تواند ایمنی ورزشکاران را در طی مسابقه افزایش دهد.
