فرشته خانشی، رسول شهروز، عباس احمدی، رامین مظاهری خامنه، مهدی ایمانی،
دوره ۲۳، شماره ۲ - ( ۳-۱۳۹۷ )
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به این که اختلال در سیستم گردش خون بیضه و متعاقباً کم خونی عضو میتواند موجب اختلال در باروری گردد. در این پژوهش اثر محافظتی سلولهای مزانشیمی‌مغزاستخوان بر هیستومورفومتری بافت بیضه متعاقب پیچش ـ واپیچش Tursion-Detursion (T-D) بند بیضه به طور مقایسه‌ای مورد بررسی قرار گرفت.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی تعداد ۳۰ سر موش سفید کوچک آزمایشگاهی بالغ به طور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند؛ گروه کنترل شم، در این گروه فقط حفره شکم باز و سپس بسته شد. گروه پیچش ـ واپیچش(T-D)، در این گروه در بند بیضه چپ عمل پیچش‌ـ واپیچش انجام شد و پس از برقراری مجدد گردش خون در شبکه بیضهای موشها، بافر فسفات به میزان ۱۰ میکرولیتر تزریق شد. گروه سلول مزانشیمی(T-D+Msc)، پس از عمل پیچش ـ واپیچش در موشهای این گروه سلولهای مزانشیمی‌به تعداد نیم میلیون در حجم، ۱۰ میکرولیتر داخل شبکه بیضهای تزریق شد. در پایان دوره درمان (۳۵ روز) بعد از نمونه‌برداری از بافت بیضه طرف چپ و تثبیت نمونه, مقاطع پارافینی به وسیله هماتوکسیلین ـ ائوزین و ماسون تری کروم(برای شمارش تعدادعروق) رنگ‌آمیزی شدند, سپس پارامترهای بافتی مورد بررسی قرارگرفت. دادههای حاصل شده با استفاده از آزمون آماری آنوا و تست تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: گروه درمان با مزانشیم(T-D+MSc) افزایش معنیداری در میانگین ضرایب اسپرماتوژنز، سلولهای سرتولی فعال و لایدیگ، قطر لوله‌های منی‌ساز، ضخامت اپیتلیوم و کپسول بیضه در مقایسه با گروه پیچش ـ واپیچش(T-D) داشتند(۰۵/۰P<). در بررسی تعداد عروق نیز در گروه پیچش‌ـ واپیچش(T-D) کاهش معنیداری نسبت به گروه تحت درمان با مزانشیم(T-D+MSc) مشاهده گردید(۰۵/۰P<).
نتیجه‌گیری: استفاده از سلولهای مزانشیمی‌در روند بهبود آسیب ناشی از پیچش‌ـ واپیچش بند بیضه از طریق افزایش آنژیوژنز و ترمیم بافتی میتواند مؤثر واقع شود.
