زمینه و هدف: دیابت از جمله بیماری های مزمن است که موجب افزایش عوامل التهابی و اختلالات اندوتلیال می گردد. هدف از تحقیق حاضر بررسی پاسخ ICAM-۱، VCAM- ۱ و CRP به فعالیت های ورزشی استقامتی با شدت متوسط و بالا در موش های صحرایی مبتلا به دیابت بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۳۲ سر موش صحرایی نر دیابتی نژاد اسپراگ دوالی انتخاب و بر اساس گلوکز خون در ۴ گروه ۸ سری (۱) دیابت قربانی هفته اول، (۲) دیابت قربانی هفته آخر، (۳) تمرین استقامتی با شدت متوسط و (۴) تمرین استقامتی با شدت بالا تقسیم شدند و جهت بررسی اثرات القای دیابت ۱۶ سر موش سالم انتخاب و در ۲ گروه سالم قربانی هفته اول و سالم قربانی هفته آخر تقسیم شدند. موش های گروه های تمرین استقامتی با شدت متوسط و تمرین استقامتی با شدت بالا به مدت ۸ هفته، ۳ جلسه در هفته و هر جلسه ۶۰ دقیقه به ترتیب با سرعت ۱۰ تا ۱۷ متر بر دقیقه و ۱۷ تا ۲۸ متر بر دقیقه روی نوارگردان دویدند. جهت تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق از آزمون های اماری کالموگروف- اسمیرنوف، تحلیل واریانس یک راهه به همراه آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (۰۵/۰≥α).

یافته ها: نتایج نشان داد القاء دیابت منجر به افزایش معنی دار ICAM-۱ (۰۰۱/۰=p)، VCAM- ۱ (۰۰۱/۰=p) و CRP (۰۱/۰=p) موش های صحرایی می گردد. ۸ هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط اثر معنی داری بر کاهش ICAM-۱ (۰۰۱/۰=p)، VCAM- ۱ (۰۰۳/۰=p) و CRP (۰۰۱/۰=p) موش های صحرایی دیابتی دارد، ۸ هفته تمرین استقامتی با شدت بالا اثر معنی داری بر کاهش ICAM-۱ (۰۴/۰=p)، VCAM- ۱ (۰۴/۰=p) و CRP (۰۰۱/۰=p) موش های صحرایی دیابتی دارد همچنین تمرین استقامتی با شدت متوسط و بالا اثرات یکسانی بر ICAM-۱ (۵۳/۰=p)، VCAM- ۱ (۹۰/۰=p) و CRP (۹۹/۰=p) موش های صحرایی دیابتی دارند.

نتیجه گیری: تمرینات استقامتی با شدت متوسط و بالا اثرات یکسانی بر کاهش ICAM-۱، VCAM- ۱ و CRP موش های صحرایی دیابتی دارند.