---

چکیده: مقدمه و هدف: تومور کاذب التهابی یک ضایعه با علت نــــامشخص بوده که در نواحی مختلف آناتومیکی بدن گزارش شده است و از نظـر ظاهری و بالینی تابلوی یک نئوپلازم را تقلید می‌نماید و از ضـــایعات غیر معمول در خلف صفاق محسوب می‌شود. در این گزارش به بررسی یک مورد تومور کاذب التهابی در فضای خلف صفاق پرداخته شده است. معرفی بیمار: بیمار یک زن ۳۶ ساله است که با شکایت از درد کولیکی شکم به مدت ۸ ماه به درمانگاه داخلی دانشگاه علوم پزشکی یاسوج در سال ۱۳۸۳ مراجعه نموده است. وی سابقه یبوست، کاهش اشتها و تب را ذکر می‌کند. در معــــاینه فیزیکی حساسیت شکم بدون توده قابل لمس، ارگانومگــالی یا لنفادنوپاتی وجود داشت. بررسی خونی در محدوده طبیعـی بود. در سونوگرافی و سی‌تی‌اسکن شکم یک توده ۶*۶ سانتی‌متر بدون لنفادنوپاتی پاراآئورت در خلف صفــــاق گزارش شد. لاپاراتومی و برداشتـــن کـــامل ضایعه در ایــن مرحله انجام شد. با توجه به گزارش پاتولوژی مبنی بر تشخیص تومور کاذب التهابی فقط پیگیری ماهیانه بیمار تا شش ماه انجام شد و هیچ‌ گونه عودی دیده نشد. نتیجه‌گیری: توده خلف صفاقی می‌تواند یک توده خوش‌خیم کاذب التهابی بوده و تمام علایم پس از خارج نمودن آن برطرف شود. واژه‌های کلیدی: توده خلف صفاق، تومور کاذب التهابی، نئوپلازم

---

زمینه و هدف: آپاندیسیت شایع‌ترین وضعیت جراحی اورژانسی است. از عوارض پس از جراحی آپاندکتومی می‌توان به عوارض پوستی، عفونت، درد پس از عمل و فتق و انسداد اشاره کرد. بین جراحان بر سر بستن صفاق بعد از عمل های جراحی شکمی تفاوت نظر وجود دارد. لذا هدف از این مطالعه تعیین و تأثیرترمیم  یا عدم ترمیم پریتوئن بر عوارض پس از آپاندکتومی باز بود.
‌
روش بررسی: این یک مطالعه کارآزمایی بالینی می‌باشد که در سال ۱۳۹۹ـ۱۳۹۸در بیمارستان شهید بهشتی یاسوج بر روی ۱۲۶ نفر از بیماران مراجعه کننده که شرایط ورود به مطالعه جهت انجام جراحی آپاندکتومی به روش باز را داشتند، انجام گرفت. در این مطالعه تصادفی‌سازی به روش سیستماتیک انجام گرفت. مشاهدات بالینی و پیگیری بیماران یک هفته، سه ماه و شش ماه پس از عمل جراحی انجام شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری آنالیز واریانس، تی تست و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: از ۱۲۶ نفر کاندید برای عمل جراحی آپاندکتومی، ۶۰ نفر مرد و ۶۶ نفر زن بودند. در این میان ۶۴(۸/۵۰ درصد) نفر تحت عمل جراحی همراه با ترمیم پریتوئن و ۶۲ نفر(۲/۴۹ درصد) تحت جراحی بدون ترمیم پریتوئن قرار گرفتند. میانگین سنی این جمعیت ۸۲/۱۳±۸۸/۲۶ سال بود و در محدوده بین ۵ تا ۶۵ سال قرار داشت .نتایج نشان داد که هم در گروه با ترمیم پریتوئن و هم در گروه بدون ترمیم پریتوئن، ۶۲ نفر(۹/۶۹ درصد) بدون عفونت و ۲ نفر(۱/۳ درصد) همراه با تخلیه چرکی، علایم عفونت وعفونت محل جراحی(SSI) بودند. هم‌چنین در گروه با ترمیم پریتوئن، ۴۲ نفر(۶/۶۵ درصد) بدون درد، ۱۶ نفر(۰/۲۵ درصد) میزان درد خفیف و ۶ نفر(۴/۹ درصد) میزان درد متوسط داشتند. در گروه عدم ترمیم پریتوئن ۵۰ نفر(۶/۸۰ درصد) بدون درد، ۱۱ نفر (۷/۱۷ درصد) درد خفیف و ۱ نفر(۶/۱ درصد) درد متوسط داشتند. بین دو گروه عمل جراحی آپاندکتومی با ترمیم پریتوئن و بدون ترمیم پریتوئن، در وجود عفونت، فتق و انسداد و هم‌چنین شدت درد اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد(۰۷۶/۰=p)، اما وجود درد در بیماران بدون ترمیم پریتوئن به طور معنی‌داری کمتر بود(۰۴۴/۰=p).

نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داد که استفاده از دو برش جراحی پریتوئن باز و پریتوئن بسته در عمل جراحی آپاندکتومی در مؤلفه‌های عفونت محل زخم تفاوت معنی‌داری باهم نداشتند، مؤلفه فتق اینسیژنال بعد از یک سال مشاهده نشد، هم‌چنین در مقایسه مؤلفه درد پس از عمل مشاهده شد که درد در گروه پریتوئن باز کمتر است، لذا در بیماران با تشخیص آپاندیسیت پیشنهاد می­شود از روش جراحی آپاندکتومی بدون ترمیم پریتوئن استفاده شود.