چکیده
زمینه و هدف: دیابت از جمله بیماری­های مزمن است که محدویت­های زیادی در فعالیت­های فیزیکی و شرایط روانی بیماران ایجاد می­کند. هدف از این مطالعه تعیین و بررسی تأثیر گروه درمان شناختی رفتاری مبتنی بر رویکرد چند وجهی لازاروس بر ضعف روانی و درآمیختگی افکار بیماران دیابتی دارای زخم بود.
 
روش بررسی:  این یک پژوهش شبه آزمایشی و طرح آن از نوع پیش­آزمون‌ـ پس­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل بیماران دیابتی دارای زخم در بیمارستان سینا شهر تبریز به تعداد ۵۰ نفر بودند که با استفاده از روش نمونه­گیری هدفمند،  ۲۴ نفر انتخاب و به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل(هر گروه ۱۲ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه­ای در جلسه‌های گروهی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله­ای را دریافت نکردند. از پرسشنامه درآمیختگی افکار لازاروس(TFI) و پرسشنامه چند جنبه­ای شخصیتی مینه سوتا(MMPI) مقیاس ضعف روانی(pt) به­عنوان ابزار سنجش در پیش‌آزمون و پس‌آزمون استفاده شد. به منظور توصیف داده‌های این پژوهش از شاخص‌های آمار توصیفی(مانند میانگین و انحراف استاندارد) و نیز از شاخص‌های آمار استنباطی مانند تحلیل کواریانس تک متغیری و تحلیل کواریانس چند متغیری استفاده شد.
 
نتایج: نتایج تحلیل کواریانس تک متغیری نشان داد که درمان شناختی رفتاری مبتنی بر رویکرد چند وجهی لازاروس بر کاهش ضعف روانی تأثیر معنی‌داری دارد(۱۳۸/۴۱=F، و ۰۱/ ۰=p) و هم‌چنین نتایج تحلیل کواریانس چندمتغیری نشان داد که درمان شناختی رفتاری بر درآمیختگی افکار بیماران دیابتی دارای زخم تأثیر معنی‌داری دارد(۳۰۶/۹=F، و ۰۰۷/۰=p).
 
نتیجه­گیری: درمان شناختی و رفتاری با تغییر افکار ناکارآمد و کمک به پذیرش بیماری، منجر به تغییرات رفتاری در بیماران دیابتی می­شود.