زمینه و هدف: ائوتاکسین آدیپوکاین پیش التهابی مترشحه از بافت چربی است که ترشح آن در اثر چاقی افزایش می‌یابد و هم‌چنین نقش بارزی در پاتوژنز ابتلا به آسم دارد. هدف این مطالعه، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی فزاینده بر سطوح سرمی‌ائوتاکسین، شاخص مقاومت انسولینی، لیپوپروتئین غیرپرچگال(non-HDL-c) و برخی متغیرهای فیزیولوژیکی در مردان دارای اضافه وزن و چاق بود.

روش بررسی: این مطالعه از نوع کاربردی و به روش نیمه تجربی بود. در این مطالعه ۲۰ آزمودنی مرد دارای اضافه وزن و چاق به صورت آزمودنی‌های در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه کنترل(۱۰ نفر) و تمرین (۱۰ نفر) قرار گرفتند. پروتکل تمرین مقاومتی به مدت هشت هفته (چهار جلسه در هفته، شصت دقیقه در هرجلسه)  اجرا شد. نمونه‌های خونی آزمودنی‌ها قبل از شروع تمرین‌ و چهل و هشت ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، جهت ارزیابی متغیرهای مورد نظر گرفته شد. سنجش ائوتاکسین سرم به وسیله روش الایزای ساندیچی به وسیله کیت ویژه ساخت شرکت زلبایو کشورآلمان اندازه‌گیری شد. داده­های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون آماری تی وابسته و مستقل و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها:  نتایج آزمون تی مستقل نشان داد بعد از هشت هفته تمرین مقاومتی فزآینده در گروه تجربی تغییرات مقدار ائوتاکسین سرم در مقایسه با گروه شاهد معنی‌دار نبود(۶۵/۰=p)، اما مقادیر non-HDL-c (۰۲۴/۰=p) ، تری‌گلیسرید (۰۱۷/۰=p) و کلسترول تام (۰۳۲/۰=p) کاهش معنی‌دار داشته‌اند (۰۵/۰>p). تغییرات در بقیه متغیرها از جمله شاخص مقاومت انسولینی، وزن بدن، درصد چربی بدن،  شاخص توده بدنی،  نسبت دور کمر به لگن و حداکثر اکسیژن مصرفی معنی‌دار نبود(۰۵/۰<p). نتایج تی وابسته نیز نشان داد در گروه تجربی در اثر مداخله تمرین تغییرات تمام متغیرها(به غیر از LDL،  HDLو انسولین) معنی‌دار بود(۰۵/۰>p).  هم‌چنین در شرایط پایه، همبستگی بین ائوتاکسین با سایر متغیرها (بغیر از non-HDL-c)  معنی‌دار نبود(۰۵/۰<p).

نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد هشت هفته تمرین مقاومتی فزاینده نمی‌تواند تأثیر معنی‌داری بر ائوتاکسین و مقاومت انسولینی داشته باشد. هرچند که  باعث کاهش معنی‌دار لیپوپروتئین غیرپرچگال، تری گلسیرید و کلسترول به عنوان ریسک فاکتورهای قلبی ـ عروقی شد. احتمالاً انجام این تمرین‌ها با شدت و حجم بالا کارساز باشد؛ موضوعی که نیاز به مطالعه بیشتر دارد.