۴ نتیجه برای اطفال
احمد علیخانی، محمود شهامت ، حمید رضا غفاریان شیرازی،
دوره ۱۰، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۸۴ )
چکیده
مقدمه و هدف: استفاده از آنتی بیوتیک ها جهت پیشگیری و درمان بیماریهای عفونی از یک سو باعث از بین رفتن عوامل پاتوژن مولد بیماری و از سوی دیگر باعث پیدایش عوارض متعدد می گردند. تجویز آنتی بیوتیک یک فرایند پیچیده است که نیاز به آگاهی و رعایت اصول فارماکولوژیک و میکروبیولوژیک و قضــــاوت بالینی صحیح دارد. علاوه بر این، بایستی شرایط بیمار و خصوصیات بیماری را هم در نظر گرفت. در این راستا هدف از این مطالعه تعیین میزان تجویز آنتی بیوتیک در کودکان زیر چهارده سال در نسخ سرپایی پزشکان عمومی شهر یاسوج است.
مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی به صورت گذشته نگر بعد از تعیین حجم نمونه قابل قبول بــــا مراجعه بــــــه سازمان بیمه ۴۴۱ نسخه اطفال از ۵۸ پزشک عمومی شهرستان یاسوج به مدت شش ماه در سال ۱۳۸۳ ـ ۱۳۸۲ بـــــــه صورت تصادفی ساده انتخاب گردید و مورد مطالعه قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها فرم اطلاعاتی بود که اطلاعات در آن ثبت گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و شاخصهای توصیفی و آزمون آماری کای دو آنالیز گردید .
یافته ها: از تعداد ۴۴۱ نسخه بررسی شده ۲۸۵ نسخه (۶/۶۴ درصد) حاوی آنتی بیوتیک بودند. در ایــــن مطالعه، میــــانگین اقلام دارویی در هـــر نسخه ۶/۳ قلم و میانگین اقلام آنتی بیوتیکی ۷۳/۰ قلم بوده است. از فراوانترین آنتی بیوتیک های تجویز شده می توان به انواع پنی سیلینها (۶/۵۱ درصد)، ماکرولیدها (۵/۲۴ درصد) و سفالوسپورینها (۲/۱۱ درصد) اشاره کرد. ۲/۳۲ درصد نسخه ها واجد تشخیص بودند که بیشترین موارد شامل؛ پنومونی (۷/۳۱ درصد)، عفونت تنفسی فوقانی (۹/۲۱ درصد) و عفونت حلق (۱۹ درصد) بود.
نتیجه گیری: متوسط اقلام دارویی هر نسخه متناسب با آمارهای داخلی ولی بسیار بالاتر از آمار جهــــانی است. این شیوه تجویز آنتی بیوتیک که بیشتر جنبه پروفیلاکسی دارد تا درمان، باعث می شود شروع عفونتهای باکتریال تیپیک کمتر از گذشته باشد و از طرفی منجر به بروز میکروارگانیسمهای مقاوم و عوارض مصرف آنتی بیوتیک می شود. به نظر می رسد با توجه به تجویز بالای آنتی بیوتیک در نسخ موجود، نیاز به بازآموزی پزشکان فارغ التحصیل و توجه پزشکان به عوارض ناشی از مصرف بی رویه آنتی بیوتیک وجود دارد.
فاطمه جواهرفروش، محمدرضا پیپل زاده، امیر سالاری، علی ذبیحی ،
دوره ۱۱، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۵ )
چکیده
مقدمه و هدف: یکی از مسایل مهم در رشته بیهوشی استفاده از پیش دارو جهت آرام کردن کودک به هنگام ورود به اتاق عمل می‌باشد. یکی از راههای موجود جهت این امر تجویز دارو از طریق بینی است. برای حصول به این نتیجه داروهای متعددی مطرح هستند. هدف از این مطالعه مقایسه اثر آرام‌بخشی فنتانیل، کتامین و میدازولام از راه بینی به عنوان پیش‌داروی بیهوشی در کودکان است.
مواد و روش‌ها: مطالعه فوق یک مطالعه کارآزمـایی بالینی تصادفی دوسوکور بوده که بر روی ۶۰ کودک ۶ ماهه تا ۷ ساله با وضعیت فیزیکی یک تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا انجام شد. این کودکان برای انجام اعمال جراحی انتخابی اولین بــار به بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال ۱۳۸۴ مراجعه کرده بودند. بیماران مراجعه کننده که شرایط شرکت در مطالعه را داشتند به روش تصادفی بلوکی به یکی از سه گروه مورد مطالعه تخصیص داده شدند، یعنی؛ ۲۰ بیمار برای هر گروه در نظر گرفته شد. به گروه یک کتامین به میزان ۳ میلی‌گرم بر کیلوگرم، گروه دو فنتانیل ۳ میکروگرم بر کیلوگرم و گروه سه میدازولام ۳/۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم به صورت اسپری داخل بینی تجویز شد. بلافاصله پس از تجویز دارو و در دقایق ۵،۱۰ و ۱۵ میزان اشباع اکسیژن خون شریانی و ضربان قلب به وسیله دستگاه پالس‌اکس‌متری و تعداد تنفس با مشاهده سنجیده شد. پس از ۱۵ دقیقه کودک از والدین جدا شده و به اتاق عمل منتقل شد، در این زمان میزان همکاری کودک به هنگام جداسازی از والدین، میزان همکاری جهت رگ‌گیری و ماسک‌گیری و میزان آرامش کودک با استفاده از جدول رامسی بررسی شدند. داده‌های جــمع‌آوری شده با استفاده از نرم افزارSPSS و آزمون‌های مجذور‌‌کای و کروسکال والیس تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها : نتایج نشان داد که فنتانیل بیشترین مقدار کاهش اشباع اکسیژن شریانی را داشت، البته هیچ یک از بیماران اشباع اکسیژن شریانی کمتر از ۹۰ درصد پیدا نکردند. بین هر سه دارو تفاوتی از نظر تعداد ضربان قلب وجود نداشت، اما از نظر تعداد تنفس در هر چهار زمان صفر، ۵ ،۱۰ و ۱۵ دقیقه، کمترین تعداد تنفس در گروه فنتانیل و بیشترین تعداد تنفس در گروه کتامین بود. میدازولام از نظر تعداد تنفس بین دو گروه فوق بود. میزان آرامش و پذیرش کودک هنگام جداسازی از والدین در گروههای مختلف تفاوت معنی‌داری نداشت، اما میزان پذیرش ماسک و میزان تحمل جهت رگ‌گیری در گروه میدازولام بیشتر از سایر داروها بود.
نتیجه گیری: تجویز داخل بینی میدازولام روشی مناسب و مطلوب برای ایجاد آرامش دوره قبل از بیهوشی در اطفال می‌باشد.
فاطمه سیف، محمدرضا خیراله بیاتیانی، دکتر محمدجواد طهماسبی بیرگانی، دکتر منصور انصاری، امیر سهرابی، دکتر فخری السادات حسینی،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۷ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: هدف اصلی در پرتودرمانی، رسیدن دوز مناسب به صورت همگن به بافت تومورال و حفاظت بافت‌های سالم اطراف تومور است. دوز تجویز شده برای هر جلسه رادیوتراپی بر اساس حساسیت رادیوبیولوژیکی بافت سرطانی در نظر گرفته می‌شود. دیده شده است وجود بیماریهای ویروسی درمنطقه تومورال حساسیت پرتویی سلول‌های سرطانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هدف از این مطالعه تعیین حساسیت پرتویی سلول‌های سرطانی آغشته به مولد بیماری ویروسی فلج اطفال، تحت تابش اشعه یونیزان کبالت ۶۰ است.
مواد و روش‌ها: این پژوهش تجربی در بخش رادیوتراپی و انکولوژی بیمارستان گلستان اهواز در سال ۱۳۸۵ انجام گردید. در این تحقیق حساسیت پرتویی سلول‌های هلا، بدون وجود عامل بیماری ویروسی و بار دیگر با وجود عامل بیماری ویروسی فلج اطفال پس از تابش اشعه گامای کبالت ۶۰، به دست آمده و با یکدیگر مقایسه شد.
یافته‌ها: نتایج حاصل بیانگر آن بود که برای غلظت‌های کم آغشتگی به ویروس فلج اطفال، پس از دریافت ۲ گری اشعه گامای کبالت ۶۰، مرگ سلولی به اندازه ۲۰ تا ۳۰ درصد افزایش می‌یابد، برای غلظت‌های متوسط آغشتگی به ویروس فلج اطفال، پس از دریافت ۲ گری اشعه گامای کبالت ۶۰، مرگ سلولی به اندازه ۳۰ تا ۴۰ درصد افزایش می‌یابد و برای غلظت‌های بالای آغشتگی به ویروس فلج اطفال، مرگ سلولی به اندازه ۷۰ تا ۹۰ درصد افزوده می‌شود.
نتیجه‌گیری: وجود بیماری ویروسی در منطقه تومورال حساسیت پرتویی سلول‌های سرطانی را افزایش می‌دهد. این یافته محقق می‌سازد که در تجویز دوز اشعه در جلسات رادیوتراپی باید به محیط دریافت کننده اشعه از لحاظ درگیر بودن با بیماریهای غیر سرطانی نیز توجه شود.
واژه‌های کلیدی: حساسیت پرتویی، سلول‌های هلا، ویروس فلج اطفال
فاطمه جواهر فروش‌زاده، محمدرضا پیپل زاده، علیرضا اولی پور، کاوه به آیین، محمد مهدی ژند،
دوره ۱۷، شماره ۲ - ( ۳-۱۳۹۱ )
چکیده
زمینه و هدف: لوله‌های تراشه به منظور تأمین مسیری از میان راه هوایی فوقانی طراحی شده‌اند. هدف این مطالعه مقایسه فراوانی نسبی استریدور بعد از اکستوباسیون با استفاده از لوله تراشه کافدار و لوله تراشه بدون کاف در اطفال ۶ـ۴ ساله بود.
روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی ۲۰۰ کودک ۶-۴ ساله در دو گروه مداخله و کنترل کاندید عمل جراحی الکتیو انجام شد. پس از القای بیهوشی به یک روش ثابت، راه هوایی در گروه مداخله با لوله تراشه کافدار و در گروه کنترل با لوله تراشه بدون کاف باز شد. پس از خاتمه جراحی و برگشت از داروهای بیهوشی لوله تراشه بیماران خارج می‌‌شد. تعداد دفعات تعویض لوله تراشه و وجود استریدور ۱ و ۵ دقیقه بعد از اکستوباسیون بررسی شدند. هم‌چنین متغیرهای همودینامیک، اشباع اکسیژن خون شریانی وتعداد تنفس نیز بررسی شدند. داده‌ها با اسنفاده از آزمون‌های آماری تی دانشجویی، مجذور کای و فیشر تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: سن متوسط کودکان در گروه مداخله ۵۹ ماه و در گروه کنترل ۶۱ ماه بود. استریدور پس از اکستوباسیون در گروه کنترل ۹/۲ درصد و در گروه مداخله ۲/۹ درصد بود(۰۵/۰p>). نسبت تعویض لوله تراشه در گروه کنترل ۹/۱۰ درصد و در گروه مداخله ۱/۷ درصد بود(۰۵/۰p>).
نتیجه‌گیری: استفاده از لوله تراشه کافدار در کودکان ۴ تا ۶ ساله هیچ‌گونه تأثیری بر متغیرهای همودینامیک، میزان اشباع اکسیژن خون شریانی، تعداد تنفس و استریدور نداشت و در نتیجه آسیب راه هوایی که منجر به تغییر در این متغیرها شود، وجود ندارد.
