مرضیه اکبر زاده، فرشته مرادی، محمد حسین دباغ منش، محمد ابراهیم پارسانژاد، پیمان جعفری،
دوره ۱۵، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۹ )
چکیده
مقدمه و هدف: مقاومت به انسولین و هیپرانسولینمی‌به طور شایع در مبتلایان به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک وجود دارد. تقریباً۴۰ درصد از خواهران سالم زنان مبتلا دارای فنوتیپ هایپرآندورژنمیا بوده و دارای اختلالات نیز می‌باشند. هدف از این مطالعه بررسی تحمل غیرطبیعی گلوکز و مقاومت به انسولین و بروز دیابت در خانواده زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک بود.
مواد و روش‌ها: ایــن مطالعـــه یک پژوهش مورد ـ شــاهدی است که در سال ۱۳۸۷ در دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. با روش نمونه‌گیری تصادفی ساده مبتنی بر هدف از افراد خانواده مبتلایان به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک تعداد ۱۰۷ نفر به عنوان گروه مورد و ۱۰۷ نفر فرد سالم از خانواده‌های غیر مبتلا به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. شاخص توده بدنی و شاخص دور کمر به باسن افراد در هر دو گروه اندازه‌گیری شد. سپس نمونه خون جهت بررسی سطح سرمی‌انسولین، قند خون و تستوسترون گرفته شد. در ادامه شرکت کنندگان ۷۵ گرم گلوکز محلول مصرف نموده و ۲ ساعت بعد مجدداً سطح سرمی قندخون آنها اندازه‌گیری شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری مجذور کای و تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: بین مقاومت به انسولین بر حسب نمایهHOMA، QUICKI و انسولین ناشتا با چاقی و چاقی مرکزی در گروه‌های مورد مطالعه ار تباط معنی داری وجود داشت (۰۵/۰ >p). در دو گروه مورد و شاهد ارتباط معنی‌داری بین چاقی مرکزی و عدم تحمل به گلوکز مشاهده شد(۰۵/۰ >p)). ارتباط معنی‌داری بین چاقی و دیابت تیپ۲ در دو گروه مورد و شاهد وجود داشت(۰۵/۰ >p).
نتیجه‌گیری: خانواده افرادمبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک یک گروه پرخطر را تشکیل می‌دهند که باید مقاومت به انسولین در آنها شناسایی شود تا به موقع از بروز و پیشرفت آن جلوگیری گردد.
