۳ نتیجه برای کشکولی
فرامرز کوشش، فرامرز کشکولی، دکترعبدالرضا نجفی،
دوره ۹، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۸۳ )
چکیده
چکیده:
مقدمه و هدف: متخصصان بیهوشی از دیر باز برای کاهش اضطراب و نگرانی های داوطلبان بیهوشی از بنزودیازپین ها به خصوص دیازپام در دوره قبل از عمل جراحی با هدف اثرات فراموشی زایی و آرام بخشی آن استفاده می کرده اند. هدف از این پژوهش بررسی اثر بخشی داروی دیازپام بر کارکرد حافظه بیماران داوطلب بیهوشی عمومی است .
مواد و روش کار : این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور است و بر روی ۴۰ نفر از بیماران با اعمال جراحی ارتوپدی انتخابی داوطلب بیهوشی عمومی که برای اولین بار به بیمارستان امیرالمؤمنین نهاجا در شهر بوشهر در سال ۱۳۸۲ مراجعه کرده بودند انجام گردیده است. به طور تصادفی در دو گروه مشابه، ۲۰ نفر از بیمارانی که قبل از عمل جراحی دیازپام با دوز ۲/۰ میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن به صورت داخل وریدی به عنوان پیش دارو استفاده کرده بودند گروه مورد و ۲۰ نفر دیگر بدون استفاده از دیازپام به عنوان گروه شاهد تقسیم بندی گردیدند . از کلیه آزمودنی ها در هر دو گروه مورد و شاهد در قبل و بعد از عمل جراحی آزمون وکسلر به عمل آمد . داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون تی و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل گردید.
یافته ها : نتایج نشان دادند که مقایسه تفاوت بین میانگین نمرات کل در دو گروه مورد و شاهد قبل و بعد از بیهوشی معنی دار نبود ه است. در این پژوهش علاوه بر وضعیت کلی حافظه بخش های فرعی آن به طور جداگانه در شرایط قبل و بعد از بیهوشی بررسی شدند که در گروه مورد تفاوت بین میانگین خرده آزمونهای یادگیری تداعی ها، تکرار ارقام و حافظه منطقی و در گروه شاهد در خرده آزمون یادگیری تداعی ها معنی دار بوده است ( ۰۵/۰ p<) .
نتیجه گیری: داروی دیازپام بر کارکرد عمومی حافظه اثر معنی داری نداشته است. بنابراین اختلالات کارکردی حافظه یعنی فراموشی بعد از مصرف دارو که در متون پزشکی به آن اشاره شده قابل تأمل است و شامل همه بخشهای حافظه نمی گردد.
واژه های کلیدی : داروی دیازپام ، حافظه ، بیهوشی
مهدی فرامرزی، یوسف رحیمی‌‌کشکولی، حمیدرضا رحیمی کشکولی، داریوش غلامزاده،
دوره ۱۸، شماره ۳ - ( ۴-۱۳۹۲ )
چکیده
چکیده
زمینه و هدف: دکستران پلی‌ساکاریدی متشکل از مونومرهای گلوکز می‌باشد که به طور گسترده به عنوان توسعه دهنده حجم خون در داروسازی استفاده می‌شود. هدف این مطالعه تولید دکستران از ملاس نیشکر با استفاده از باکتری لوکونوستوک مزانتروئیدس بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی، جهت رشد میکروارگانیسم و تولید دکستران، ملاس نیشکر در غلظت‌های مختلف به محیط کشت اضافه شد. رسوب دکستران بعد از ۴۸ ساعت با اضافه کردن اتانول، تکان دادن و سانتریفوژ کردن حاصل گردید. جهت شناسایی کیفی، از اثر دکستران بر پولاریزاسیون و برای طراحی و تحلیل داده‌ها از روش آماری طرح رویه پاسخ استفاده شد.
یافته‌ها: پس از بررسی اثر جداگانه و متقابل پارامترها بر مقدار دکستران تولیدی نتایج مربوط به سطوح بهینه به صورت ۵۰ گرم بر لیتر ملاس نیشکر، دمای ۳۵ درجه سانتی‌گراد و ۵/۸ = pH به دست آمد که در این شرایط، بیشترین دکستران برابر با ۸۲ گرم بر لیتر تولید شد. ضریب همبستگی مدل محاسباتی برای دکستران تولیدی ۵/۹۹ درصد به دست آمد که بیانگر تطابق عالی مدل محاسباتی با نقاط آزمایش شده و دقت بالای مدل بود.
نتیجه‌گیری: تولید دکستران به وسیله باکتری لوکونوستوک مزانتروئیدس و ملاس نیشکر به عنوان سوبسترا یک روش کم هزینه و مقرون به صرفه در مقایسه با روش‌های رایج تولید دکستران می‌باشد و علاوه بر تولید یک محصول کلینیکی، بار آلایندگی ملاس در محیط زیست به طرز چشمگیری کاهش می‌یابد.
واژه‌های کلیدی: دکستران، ملاس، لوکونوستوک مزانتروئیدس
فریده سرداری کشکولی، فهیمه ثابتی، حیدر علی مردانی، مرضیه شایسته فرد،
دوره ۱۸، شماره ۱۰ - ( ۱۰-۱۳۹۲ )
چکیده
چکیده
زمینه و هدف: دوره آموزش بالینی، تنش‌زاترین دوره در آموزش پرستاری محسوب می‌شود. یکی از روش‌هایی که در سال‌های اخیر جهت ارتقاء آموزش بالینی پرستاری مورد توجه قرار گرفته و در مورد جنبه های مختلف آن از جمله تأثیر بر استرس تحقیقاتی انجام گرفته، منتورینگ می‌باشد. هدف این مطالعه بررسی تأثیراجرای برنامه پییرمنتورینگ بر میزان عوامل تنش‌زای محیط بالینی دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری آبادان بود.
روش بررسی: در این مطالعه موردـ شاهدی، تمامی دانشجویان ترم دوم پرستاری(۴۰ نفر)، که از نظر سن، جنس و معدل همگن بودند، به طور تصادفی دردوگروه مورد(۱۹نفر) و شاهد(۲۱ نفر) وارد مطالعه شدند. هر دو گروه تحت راهنمایی مربی مربوطه دوره کارآموزی خود را سپری کردند. در گروه آزمون به ازای هر ۴-۳ دانشجوی ترم دوم، یک دانشجوی ترم ۶ به عنوان منتور یا راهنما به همراه مربی مربوطه هدایت و حمایت از دانشجویان ترم دوم را در انجام مهارت‌های اصول و فنون پرستاری به عهده داشتند. ابزارگردآوری داده‌ها، پرسشنامه اطلاعات فردی و فرم بررسی تجربه بالینی بود. داده‌ها با آزمونهای تی زوجی، تی دو نمونه‌ای مستقل و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: بین میانگین نمره عوامل تنش‌زا قبل و بعد از اجرای برنامه در هر دو گروه اختلاف معنی‌دار دیده شد(۰۱/۰=p). اختلاف تفاضل میانگین عوامل تنش‌زای محیط بالینی دانشجویان دو گروه مورد و شاهد معنی‌دار نبود(۹۹/۰=(p.
نتیجه‌گیری : برنامه پییرمنتورینگ در کاهش عوامل تنش زای محیط بالینی دانشجویان تأثیر نداشت.
واژه‌های کلیدی: پییر منتورینگ، عوامل تنش زا، محیط بالینی، پرستاری
