فاطمه فروهی، هادی زمانی، راضیه پویانفر،
دوره ۲۰، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۴ )
چکیده
چکیده
مقدمه و هدف: آنژیوتانسین ІІ دارای نقش کلیدی و تحریکی در تنظیم هوموستازی مایعات بدن می‌باشد. هدف از این مطالعه واکنش بین تزریق درون بطنی مورفین، هروئین، لوزارتان و واکنش متقابل سیستم آنژیوتانسینرژیک با اوپیوئیدرژیک بر اخذ آب در خرگوش های نر بالغ بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۶۵ سر خرگوش نر بالغ به ۸ گروه به قرار زیر تقسیم شدند که شامل؛ کنترل بدون جراحی، کنترل که جراحی و کانول گذاری شدند، شاهد که جراحی و کانول‌گذاری شده با دریافت سرم فیزیولوژی، مورفین (۵ و ۱۰ و۲۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم خرگوش)، گروه هروئین(۵/۲، ۵ و ۱۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم خرگوش)، گروه لوزارتان(۴۵، ۹۰ و ۱۸۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم خرگوش)، لوزارتان (۹۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم خرگوش) همراه با مورفین(۵/۱۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم خرگوش)، لوزارتان(۹۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم) همراه با هروئین (۵/۲ و ۵ میلی‌گرم بر کیلوگرم خرگوش) دریافت نمودند. برای تیمار درون بطنی یک کانول راهنما در بطن جانبی سمت راست خرگوش ها قرار گرفت. پس از دوره نقاهت حیوانات به مدت ۲۴ ساعت از آب محروم شدند. سپس داروهای مختلف تزریق شده و میزان نوشیدن آب به مدت یک ساعت اندازه‌گیری شد. داده‌ها با آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: مورفین با مقدار (۱۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم) وهروئین با مقدار (۵ میلی‌گرم بر کیلوگرم)، آگونسیت‌های گیرنده اوپیوئیدی موجب کاهش اخذ آب( کاهش تشنگی) شد. لوزارتان آنتاگونیست گیرنده آنژیوتانسین ІІ با مقدار (۹۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم) باعث کاهش اخذ آب و کاهش میزان آب مصرفی می‌شود.
بحث: سیستم اوپیوئیدی از طریق اثر بر گیرنده‌های محیطی و مرکزی در تنظیم تعادل آب و الکترولیت‌ها مؤثر است و نقش اوپیوئیدها در تنظیم مکانیسم نوشیدن با آزادسازی هورمون آنتی‌دیورتیک در ارتباط است. در نتیجه استنباط می‌شود ارتباط متقابلی بین سیستم‌های آنژیوتانسینرژیک با سیستم اوپیوئیدرژیک و مواد مورفینی(مخدر) بر اخذ آب وجود دارد.
آرزو کساوندی، فاطمه فروهی، تورج رحیمی، آتوسا فردوسی، طاهر محمدیان،
دوره ۲۸، شماره ۲ - ( ۲-۱۴۰۲ )
چکیده
زمینه و هدف: یکی از چالش‌های جهانی در خصوص مبتلایان به HIV، افزایش حساسیت به پاتوژن‌های درون سلولی نظیر سل می‌باشد. سلول‌هایCD۴+ عنصر دفاعی اصلی در برابر مایکوباکتریوم توبرکلوزیس هستند، اما در این افراد با کاهش تعداد آنها، خطر ابتلا به توبرکلوزیس افزایش می‌یابد، حتی درمان‌های ضدرتروویروسی گاهی سبب بروز تظاهرات ناشناخته‌ای از بیماری سل می‌گردد. لذا هدف از این مطالعه تعیین شیوع مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در بیماران مبتلا به HIV به روشهای میکروسکوپی و مولکولی بود.
روش بررسی: این یک مطالعه توصیفی می‌باشد که بر روی ۱۰۰ پرونده بیمار مبتلا به HIV که بیش از ۶ ماه از درمان ضدرتروویروسی آن ها گذاشته باشد، با ثبت مشخصات دموگرافیک آنها صورت گرفت. ابتدا سه نمونه خلط در زمان‌های معین از بیماران نمونه‌گیری با رعایت اصول استاندارد آزمیشگاهی و ایمنی‌زیستی در فضای باز انجام شد که با روش ذیل نلسون رنگ آمیزی و بررسی میکروسکوپی شدند. سپس نمونه خون آنها جهت سنجش CD۴+ و تعیین بار ویروسی به ترتیب با سل کانتر وReal-Time PCR آنالیزشد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری آنالیز واریانس، همگنی واریانس(لون) و تعقیبی LSD تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: میانگین شمارش CD۴+ و بار ویروسی در این جامعه به ترتیب ۸/۷۲۲ و ۵/۱۷۷ تعیین گردید. تنها دو درصد جامعه( هر دو نفر زن) دچار عفونت هم‌زمان HIV/TB بودند. بین ابتلا به عفونت و متغییرهای سن، جنسیت، وضعیت تأهل و تحصیلات رابطه معنی‌داری مشاهده نشد (۱/۰(p>. بین متغییرهای طول درمان و تعداد +CD۴ رابطه معنی‌دار مستقیم(۰۵/۰(p< و بین آنها با بار ویروسی رابطه معنی‌دار معکوس وجود داشت(۰۱/۰(p<.
نتیجه‌گیری: شیوع هم‌زمان HIV/TB خوشبختانه محدود به ۲ درصد این جامعه بود. البته این افراد صرفا HIV مثبت بودند و خطر عفونت هم‌زمان در مرحله ایدز قطعاً افزایش می‌یابد. با توجه به نبود واکسن برایHIV و بروز عفونت‌های باز پدید و نوپدید سل، طراحی استراتژی‌هایی برای مقابله با عفونت هم‌زمان HIV-TB ضروری است.
