---

مقدمه و هدف: زمین خوردن مشکل شایعی در افراد مسن است و مشکلات مربوط به تعادل سبب هزینه های بهداشتی و اجتماعی قابل توجهی می شوند. شواهد موید آن است که روشهای درمانی سبب کاهش زمین خوردن از طریق بهبود تعادل و حرکت در این افراد می شود. در مقالات بررسی شده نقطه مشترک تمامی ورزشهای تعادلی و اجرای ورزش در حال ایستاده است، لذا این مطالعه به بررسی اثر ورزشهای تعادلی با صفحه متحرک در سالمندان در وضعیت نشسته پرداخته است تا با کاهش احتمال زمین خوردن ضریب اطمینان فرد را حین تمرینات افزایش داده باشد و با استفاده از صفحه متحرک حالت دینامیک را برای پای تمرین کننده فراهم نماید. مواد و روش کار: این پژوهش یک مطالعه مداخله ای است که در کانون سالمندان شیراز در سال ۸۳-۱۳۸۲ به کمک ۱۶ نفر از داوطلبان که پس از بررسی شرایط ورود و خروج از مطالعه انتخاب شدند انجام گرفت. این افراد به مدت ۲۰ روز پیاپی به استثنای جمعه ها در جلسات ورزشی (هر جلسه ۱۶ دقیقه) شرکت داشتند. در هر جلسه شرکت کنندگان نشسته بر صندلی و به وسیله یک یا هر دو پا طبق برنامه ورزشی، تخته هایی را به روی توپ به حرکت در می آورند. نحوه حرکت تخته ها به وسیله محدوده ای که در سطح زیرین تخته تعبیه شده بود تعیین می گردید. بدین ترتیب که از تخته با حصار مدور جهت حرکات دورانی و از تخته های با حصار مستطیلی جهت حرکات قدامی- خلفی و حرکات جانبی استفاده گردید. بیماران قبل و بعد از تمرینات به وسیله تستهای تعادلی شامل؛ تست سنجش ضریب اطمینان تعادل در فعالیتهای اختصاصی از طریق پرسشنامه، تست مدت زمان ایستادن روی پای راست، تست مدت زمان ایستادن روی پای چپ، تست رومبرگ و تست مدت زمان راهپیمائی مسافت شش متری، آزمایش شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری کولموگرف- اسمیرنوف، مقایسه تی زوجها و رتبه علامت ویل کاکسون تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین سن شرکت کنندگان??±۴,۷سال و نمره تست معاینه وضعیت روانی مختصر ۲۳.۴±? بود و در اتمام دوره تمرینات ورزشی تمامی تستهای انجام شده بهبود قابل توجهی (P<۰.۰۵) را در تعادل افراد مسن نشان دادند. نتیجه گیری: ورزشهای تعادلی در وضعیت نشسته با صفحه متحرک در افراد سالمند سبب بهبود قابل توجه تعادلشان گردید.

---

چکیده: مقدمه و هدف : تشنج ناشی از تب عمومــــی تریـــن شکل تشنج و اختلالات عصبی در کودکان می باشد که همراه با تب ، اما بدون علامت عفونت داخل جمجمه ای است و اغلب در کودکان بین ۳ ماه تا ۵ سال رخ می دهد. برای درمان این بیماری دیازپام ، فنی توئین و فنوباربیتال مورد استفاده قرار می گیرد. مطالعات انجام شده نشان می دهد که شیاف دیازپام در درمان و پیشگیری تشنج ناشــــی از تب مفید بــــوده است . در این مطالعه با استفاده از چندین نوع پایه پلی اتیلن گلیکول و یک نوع پایه چرب شیاف دیازپام ساخته و خواص فیزیکو شیمیایی آن بررسی گردید. مواد و روش کار: این یک مطالعه تجربی ـ آزمایشگاهی است که در دانشکده دارو سازی و علوم دارویی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال ۱۳۸۰ انجام گرفته است. شیافهای دیازپام به وسیله روش ذوب تهیه گردید و بر روی آنها انواع آزمایشها فیزیکوشیمیایی شامل تست تغییرات وزنی، زمان مایع شدن، مقاومت شیاف در برابر شکنندگی و یکنواختی محتوی صورت گرفت. به منظور تعیین سرعت آزادسازی دارو از سه روش تیغه پارویی، سبد چرخان و سلول دیالیزی استفاده گردید. برای این کار دستگاه اندازه گیری انحلال فارماتست به کار رفت. به عنوان فرآورده استاندارد دیازپام تجارتی با پایه چرب انتخاب شد. جهت تعیین مقدار دارو از روش اسپکتروفتومتری اشعه ماورای بنفش در طول موج ۲۲۹ نانومتر استفاده گردید. نتایج آزمایشها با استفاده از آزمونهای آماری آنالیز واریانس یک طرفه ،دانکن و مجذور کای و به وسیله نرم افزار SPSS بررسی شد. یافته ها : مقادیر به دست آمده در اندازه گیری تغییرات وزنی نشان دهنده آن است که شیافهای ساخته شده در حد استاندارد قرار داشتند. زمان مایع شدن شیاف با پایه وایتپسول و فرآورده دیازپام تجارتی در حد قابل قبول (کمتر از ۳۰ دقیقه) اما برای شیاف با پایه پلی اتیلن گلیکول طولانی (بالاتر از ۳۰ دقیقه) بود. مقاومت شیافهای ساخته شده با پایه چــــــرب و پایـــــه پلی اتیلن گلیکول (۳۰۰ و ۴۰۰۰) در برابر شکنندگی پایین تر از حد استاندارد قرار داشت ولی در مورد شیافهای با پایه پلی اتیلن گلیکول (۱۰۰۰ و ۴۰۰۰) و پلی اتیلن گیلکول (۱۰۰۰ و ۶۰۰۰) در حد استاندارد ‌(بیش از ۸/۱ کیلوگرم) قرار داشت. در مورد یکنواختی محتوی، تمامی شیافهای ساخته شده در حد مطلوب بودند. مقدار داروی آزاد شده از پایه های پلی اتیلن گلیکول (۱۰۰۰ و ۴۰۰۰) و (۱۰۰۰ و ۶۰۰۰) و پایه چرب همراه با سورفکتانت بیشتر از مقدار آزاد شده از شیافهای تجارتی و پایه پلی اتیلن گلیکول (۳۰۰ و۴۰۰۰) بود. نتیجه گیری : شیافهای ساخته شده با پایه هــــای پلی اتیلــــن گلیکــــول (۱۰۰۰ و ۴۰۰۰) و پلی اتیلن گیلکول (۱۰۰۰ و ۶۰۰۰) شیافهای مطلوبی بوده و می توانند در بررسی های بالینی آینده مورد آزمایش قرار گیرند. واژه های کلیدی: دیازپام ، شیاف ، تشنج تب دار

---

زمینه و هدف: با توجه به این که اضافه وزن و چاقی در بیماران پیوندی به عنوان یک عامل خطر بروز ­­اختلالات متابولیک، بیماری‌های قلبی و کاهش عملکرد کلیه مطرح است، لذا هدف از این پژوهش تعیین و بررسی ارتباط شاخص‌های تن‌سنجی با عملکرد کلیه و سطوح سرمی فاکتور رشد فیبروبلاست ـ ۲۳ و ماتریکس گاما کربوکسی گلوتامات پروتئین به عنوان مارکرهای خطر بیماری‌های           قلبی‌ـ‌ عروقی در بیماران پیوند کلیه بود.

روش بررسی: پژوهش حاضر به صورت یک مطالعه مقطعی در سال ۱۳۹۹ـ۱۳۹۶ انجام شد. در این مطالعه ۹۰ بیمار پیوند کلیه مراجعه کننده به کلینیک بیمارستان امام رضا (ع) تبریز که در محدوده سنی ۱۸ تا ۷۰ سال بوده و عملکرد طبیعی کلیه داشتند و طی ۱۲ـ۶ ماه بعد از پیوند قرار داشتند، انتخاب شدند. وزن، قد، دور کمر، نمایه توده بدن و نسبت دور کمر به قد اندازه گیری شد. سطوح سرمی فاکتور رشد فیبروبلاست ـ ۲۳ و ماتریکس گاما کربوکسی گلوتامات پروتئین دفسفریله و غیرکربوکسیله اندازه‌گیری و میزان فیلتراسیون گلومرولی به عنوان شاخص عملکرد کلیه محاسبه گردید. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری کولموگروف‌ ـ اسمیرنوو، پیرسون و اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار سن افراد ۰۵/۱۳±۱۰/۴۴ سال بود و ۵۹ درصد بیماران مرد بودند. میانگین ± انحراف معیار وزن، نمایه توده بدنی، دور کمر و نسبت دور کمر به قد بیماران به ترتیب ۵۹/۱۱±۶۱/۶۹  کیلوگرم، ۴۲/۴±۷۷/۲۵ کیلوگرم بر مترمربع، ۴۸/۱۵±۰۷/۹۴ سانتی‌متر و ۱۱/۰±۵۸/۰ بود. شیوع اضافه وزن و چاقی بر اساس نمایه توده بدنی به ترتیب برابر ۳۸ و ۱۷ درصد بود. میانگین ± انحراف معیار میزان فیلتراسیون گلومرولی برابر ۶۱/۱۲±۴۵/۵۷ میلی لیتر بر دقیقه بر ۷۳/۱ متر مربع و سطح فاکتور رشد فیبروبلاست ـ ۲۳ سرم برابر ۹/۲۰±۶۳/۷۳ واحد بر میلی لیتر و میانه(صدک ۲۵ و صدک ۷۵) ماتریکس گاما کربوکسی گلوتامات پروتئین دفسفریله و غیرکربوکسیله سرم نیز (۲۰/۶۰،۳/۱) ۴۰/۲ میکروگرم بر لیتر بود. همبستگی معنی داری بین شاخص‌های تن سنجی با میزان فیلتراسیون گلومرولی و سطوح سرمی فاکتور رشد فیبروبلاست ـ ۲۳ و ماتریکس گاما کربوکسی گلوتامات پروتئین دفسفریله و غیرکربوکسیله و نیز بین میزان فیلتراسیون گلومرولی و سطوح سرمی فاکتور رشد فیبروبلاست ـ ۲۳ و ماتریکس گاما کربوکسی گلوتامات پروتئین دفسفریله و غیرکربوکسیله مشاهده نشد(۰۵/۰p>). همبستگی معکوس معنی‌داری بین سطوح سرمی فاکتور رشد فیبروبلاست ـ ۲۳ و ماتریکس گاما کربوکسی گلوتامات پروتئین دفسفریله و غیرکربوکسیله مشاهده شد (۰۳۶/۰=p).

نتیجه‌گیری: با توجه به این که در مطالعه حاضر میانگین وزن، نمایه توده بدنی و هم‌چنین عملکرد کلیه بیماران تقریباً در محدوده طبیعی بود، لذا ارتباط معنی‌داری بین شاخص‌های تن سنجی با میزان فیلتراسیون گلومرولی و سطوح سرمی فاکتور رشد       فیبروبلاست ـ ۲۳ و ماتریکس گاما کربوکسی گلوتامات پروتئین دفسفریله و غیرکربوکسیله مشاهده نشد.   

 

---

زمینه و هدف: با توجه به اهمیت پوست در تنظیم درجه حرارت و حفظ مایعات بدن و نقش بارز آن در سیتم دفاعی، بهبود هرگونه گسستگی در پوست که به آن زخم اطلاق می‌شود، حایز اهمیت می‌باشد. گرچه زخم‌های محدود و سطحی، خود به خود بهبود می‌یابند، ولی درمان زخم‌های  عمق نیازمند دارودرمانی می‌باشد، لذا هدف این مطالعه تعیین و تهیه کرم موضعی حاوی عصاره گیاه سماق(Rhus Coriaria L) و مقایسه اثر آن با فنی توئین در ترمیم زخم پوستی در مدل حیوانی بود.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی که در سال ۱۴۰۰ـ۱۳۹۹ انجام شد، ۲۵ خرگوش نیوزیلندی از حیوانخانه دانشگاه علوم پزشکی همدان با محدوده وزن ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ گرم مورد استفاده قرار گرفت. خرگوش‌ها در ۵ گروه به طور تصادفی تقسیم شدند؛ گروه کنترل، گروه‌ دریافت‌کننده کرم فنی توئین ۱درصد، گروه دریافت کننده پایه کرم، گروه دریافت کننده کرم حاوی عصاره سماق استاندارد شده حاوی ۱/۰ درصد تانیک اسید و هم‌چنین گروه دریافت کننده کرم حاوی عصاره سماق استاندارد شده حاوی ۰۵/۰ درصد تانیک اسید انجام شد. سپس زخمی با ابعاد ۲×۲ سانتی‌متر در ناحیه پشت خرگوش ایجاد گردید و کرم‌های مذکور دو بار در روز به صورت موضعی در گروه درمان مورد استفاده قرار گرفت. اثربخشی درمانی کرم‌های حاوی عصاره گیاه سماق با ارزیابی بهبود زخم و میزان هیدروکسی پرولین تعیین شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون‌های آماری آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند.  

یافته‌ها: در هر یک گرم از عصاره استاندارد شده، ۸۶/۰±۷۴/۲ میلی‌گرم تانیک اسید یافت شد. نتایج حاصل از هیدروکسی پیرولین درصد بهبود و طول مدت بهبود زخم نشان داد درمان با کرم‌های ۱/۰ و۰۵/۰ درصد(وزنی/وزنی) عصاره گیاه سماق به طور معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل، سبب بهبود زخم می‌شوند. نتایج بافت‌شناسی حکایت از افزایش تراکم فیبرهای کلاژن و کاهش سلول‌های التهابی در گروه‌های درمانی در مقایسه با گروه کنترل را داشت.  
 
نتیجه‌گیری: کرم عصاره گیاه سماق به دلیل فعالیت آنتی‌اکسیدانی و افزایش سنتز هیدروکسی پرولین، می‌تواند منجربه تراکم فیبرهای کلاژن و تسریع بهبود زخم باز پوستی در گروه‌های درمانی شود و هم‌چنین نقش مؤثری در کیفیت ترمیم در ناحیه زخم‌های پوستی دارد.