1- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران 2- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران ، mogharnasi@ped.usb.ac.ir 3- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهرکرد، شهر کرد، ایران
چکیده: (7130 مشاهده)
زمینه و هدف: استفاده از تمرینات ورزشی به همراه مکملهای گیاهی یکی از شیوههای پیشنهادی برای کنترل چاقی و عوارض ناشی از آن مانند دیابت و مقاومت به انسولین و التهاب کبدی میباشد، هدف از این مطالعه بررسی تأثیر 10 هفته تمرینات هوازی موزون و مصرف مکمل چای سبز بر نیمرخ لیپیدی، مقاومت به انسولین و آنزیمهای کبدی زنان چاق دیابتی نوع دو بود.
روش بررسی: تعداد 46 زن چاق دیابتی با دامنه سنی 60ـ 45 سال انتخاب و به طور تصادفی به چهار گروه؛ چای سبز (12 نفر)، تمرینهای هوازی با چای سبز(12 نفر)، تمرینات هوازی (12 نفر) و دارونما (10 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروههای مکمل به مدت 10 هفته روزانه 1500 میلیگرم کپسول عصاره چای سبز دریافت نمودند. تمرینها نیز 10 هفته و هر هفته 3 جلسه دنبال گردید.
یافتهها: به دنبال 10 هفته، در گروههای مکمل، تمرین بعلاوه مکمل و تمرین مقادیر سطوح گلوکز ناشتا، تری گلیسیرید، کلسترول تام، لیپوپروتئین کم چگال کاهش محسوسی داشت، اما این کاهش معنیدار نبود(05/0p>).چای سبز و تمرین موجب افزایش معنیدار لیپوپروتئین پر چگال شد) 05/0≥p). لیپوپروتئین کم چگال، HOMA، انسولین و وزن نیز کاهش معنیدار نشان دادند (05/0≥p). تمرین و مصرف مکمل موجب کاهش معنیدار، سطح سرمیآنزیمهای کبدی در گروههای تجربی گردید(05/0≥p).
نتیجهگیری: مصرف مکمل چای سبز به همراه تمرین هوازی در کنترل چاقی بیماران دیابتی نوع2 موثرمیباشد. شاید بتوان با افزایش مدت تمرین و مصرف مکمل در مورد کلسترول تام و تری گلیسیرید نیز به یافتههای مطلوب دست یافت.
Izadi Ghahfarokhi M, Mogharnasi M, Faramarzi M. The Impact of 10 weeks of Aerobic Exercise and Supplementation of Green Tea on Lipid Profile, Insulin Resistance and Liver Enzymes (GGT, ALT, AST) in Obese Diabetic Women (type 2). armaghanj 2015; 20 (2) :161-171 URL: http://armaghanj.yums.ac.ir/article-1-435-fa.html
ایزدی قهفرخی مریم، مقرنسی مهدی، فرامرزی محمد. تأثیر10 هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل چای سبز بر نیمرخ لیپیدی، مقاومت به انسولین و آنزیم های کبدی (GGT،ALT،AST) زنان چاق دیابتی نوع2. ارمغان دانش 1394; 20 (2) :171-161